Week 11

Onze reis, week 11, Azië, Indonesië, Bali en Thailand, Hua Hin.
Hallo allemaal.

Maandag 7 januari 2013.
Om 7.00 uur op. Spullen nog een beetje overpakken om een goed gewicht te krijgen. Om 8.00 uur zijn Kadek en Nyoman er. Hartelijk afscheid van Nyoman die vraagt of we nog eens terugkomen. Ze vertelt dat ze soms gasten heeft die minder lief zijn en die niet zorgvuldig met de spullen omgaan en haar alles laten opknappen. We hebben Nyoman afgelopen zaterdag een flinke fooi gegeven. Van het bescheiden salaris is het moeilijk om zich te redden. Ze zet al het extra geld gelijk op de bank, voor later.
De verkeersdrukte in Denpasar valt mee. Alleen bij wegwerkzaamheden bij een grote rotonde moeten we even wachten. Dus we zijn ruim op tijd op het vliegveld. Hartelijk afscheid van Kadek en we bedanken hem nogmaals dat we bij de familieceremonie aanwezig mochten zijn.
Inchecken gaat zonder problemen, alleen mijn schoenen moeten ook door de scanner. De tijd gaat voorbij met het bekijken van de taxfree shops en lezen. Jan zit weer aan de raam, ik er naast en naast me een man. Als achter ons een plaats vrij komt verhuist mijn buurman een stoel naar achteren. Mooi opgelost! Ruimte om ook eens dwars te kunnen gaan zitten.
De vlucht duurt vier uur. Wat eten, wat slapen en in de E-reader lezen. Welkom in Thailand. De in het vliegtuig ingevulde arrival card wordt bij de douane bekeken en er wordt een foto van ons gezicht gemaakt. That’s all. Dan sta je in de arrival hall met je spullen. We lopen twee keer langs alle taxichauffeurs met bordjes met namen. Geen bekende naam te zien. Buiten bij de taxistandplaatsen dan maar kijken. De warmte overvalt ons. Bij twee taxistandplaatsen staan honderd mensen te wachten, netjes in de rij, formulier invullen. Onze afgesproken chauffeur is nergens te bekennen. Jan heeft via de mail toch duidelijk doorgegeven dat we op het kleine vliegveld van Bangkok aankomen, op Don Mueang Airport.
Ten einde raad Anke maar gebeld. Ze neemt gelijk op. Ze adviseert om de beheerder Andrew te bellen. Zo gezegd zo gedaan. Andrew vraagt met hoeveel personen we zijn en hoe we er uit zien. De chauffeur is net gearriveerd. Vijftien minuten later zitten we in de taxi, 200 kilometer, ongeveer drie uren te gaan.
We zien Bangkok aan ons voorbij glijden, het ene hoge flatgebouw na het andere, overal autowegen en industrie. Politie en tolhuismedewerkers dragen allemaal mondkapjes, de meesten met speciale filters. De zon kan ook niet echt doorbreken door de smog laag. Het is 32 graden. Halverwege stopt Tom, de chauffeur voor een pauze. We kopen wat eten en drinken. Het gebied verandert geleidelijk in zoutpannen. Daarna weer veel hoogbouw.
Het is donker als we in Hua Hin arriveren. De stad is feestelijk versierd en overal zie je ook feestverlichting. Nog van New Years Day. In het donker kunnen we grote markten onderscheiden, het is overal een drukte van belang. De mensen hangen uit de kleine busjes die als taxi dienst doen. Uiteindelijk komen we bij Avalon uit, een suburb-achtige village met bewaker aan de ingang. We zitten helemaal op de hoek en kijken uit op groen.
Anke Colijn, architect, heeft hier een ontwerp van diverse villa’s laten realiseren.( zie Google) De huizen zijn enorm. Qua oppervlakte 3x groter dan ons huis. En hoog en open. Dit is bewust gedaan in verband met de hoge temperaturen in dit land.
De beheerder Andrew verwelkomt ons en leidt ons rond waarna de overeenkomst wordt getekend en de sleutelbos wordt overhandigd. Even later lopen we naar de ingang van de suburb. Daar hebben we een winkeltje gezien. Het hek is al dicht, maar ze maken het voor ons nog open, elke klant telt. Lekker koude biertjes zijn nu niet te versmaden.
Daarna bekijken we het huis: begane grond: zwembad en douche, twee ligbedden, houten schommelbank en mooie zitplaats. Eerste etage: grote open keuken, douche en toilet, open eetkamer en grote gesloten woonkamer en grote slaapkamer. Tweede etage: douche met toilet, drie grote slaapkamers en een hele grote open hal. Elke dichte ruimte heeft een airco. Na van het koude, geestrijke vocht te hebben genoten vallen we als een blok in slaap…

Dinsdag 8 januari 2013.
Om 9.00 uur loopt Jan naar de ingang van het ‘park’ om een scooter te huren want tegenover de bewaking zitten mensen die scooters verhuren. Dat kan, wordt over een uur gebracht. Anderhalf uur later gaat Jan nog eens vragen. De scooter komt eraan…. Een uur later: de scooter komt over een half uur…. Om 13.00 uur en twee tijdschriften verder lopen we er samen heen. Sorry, over een uur komt de scooter. Dááááááááááág! We lopen helemaal (!!!) naar Hua Hin, kopen onderweg een fles water om het vocht aan te vullen. Wat een drukte en wat een warmte!!
Twee scooterbedrijven verder die alleen maar verkopen en niet verhuren; het is op het heetst van de dag en wat zien we: een motorzaak….. Dan maar gelijk in het diepe gegooid worden ( we doen het ons zelf aan hoor). Even later hebben we een motor gehuurd, een Honda Steed, met het embleem van de Bandidos op de kentekenplaat (foto)!! 1300 Bath per dag, ± 32 Euro. Iemand moet eerst een jerrycan met benzine gaan halen. Vervolgens moet er nog iets bevestigd worden en tenslotte dient de ketting gesmeerd te worden. Het arsenaal aan helmen (drie stuks) biedt niet de maat die Jan heeft, zoals de trouwe lezers weten. Bellen: even later komt er iemand met een guerrilla helmpje op aanrijden, kindje van twee jaar los op de motortank…. Hij geeft zijn helm aan Jan. De helm, potmodel ( Willempie …!), past. Zelf krijg ik ook een potmodel op, is verfrissend bij deze temperatuur. Je moet er niet aan denken om een integraal helm op te hebben.
Oh ja, de motorzaak ligt aan de drukste hoofdweg van Hua Hin, dus gelijk met de stroom mee. Ben ik blij dat de Honda een rugleuning heeft, zit ik niet zo krampachtig. Rijden maar, in no time zijn we buiten Hua Hin en komen bij een markt terecht. Een tros bananen wordt gekocht voor 15 Bath (37 eurocent).
Daarna naar de Floating Market van Hua Hin. Gelukkig staat er af en toe iets Engels op de plaatsnaam borden. Floating Market is een relatief nieuw en schoon marktje wat zich rondom water concentreert. Korte spijkerbroek voor 100 Bath, is 2 euro 50. We kopen niks, ja wat vissenvoer om de grote koi vissen in het water te voeren en een flesje melk om geitjes de fles te kunnen geven (toeristen doen dat.…).
Even vermelden dat vanochtend tussen de derde en vierde keer naar het ‘scooter verhuur bedrijf’ lopen bij de ingang van het park, Amsterdammer Mark even is komen kijken hoe het gaat, een goede kennis van Anke. Hij heeft signalen ontvangen dat de laatste gasten niet zo tevreden waren. Samen lopen we de belangrijkste punten na die we ontdekt hebben. De pomp van het zwembad werkt niet, en extra sloten werken niet. Mark gaat bellen. Hij woont nu zes jaar in Thailand en weet dus van wanten, en als rasechte Amsterdammer neemt hij geen blad voor de mond.
Als we terugkomen van onze ‘motor-reis’ blijkt het zwembad schoon gemaakt te zijn en de pomp weer te werken. Gelijk erin plonsen, lekker!


Woensdag 9 januari 2013.
’s Morgens met de motor toeren langs de beach. In de buurt van het Hilton hotel kijken we wat een scooter huren kost, 300 Bath per dag. We kijken verder omdat ze niet de goede maat helm hebben. We rijden naar het zuiden, naar Khao Takiap, op deze berg met magnifiek uitzicht lopen veel apen. Om er te komen rijden we door een vissershaventje aan de voet van de berg: als je het niet ziet dan ruik je het wel. Ook hier zitten en lopen overal apen. De tempel, Wat Khao Takiap hebben we niet bezocht. Het leek mij niet verstandig om met een motor nog hoger de berg op te gaan.
Nog verder naar het zuiden komen we bij Pranburi Forest Park, een mooi natuurgebied met mangrove bossen. Dit park is pas aangelegd. Overal staat jonge aanplant tussen de oude bomen en naambordjes vermelden wat er groeit. Aan het strand is het rustig, de spreekwoordelijke kip is er niet te bekennen en ook de honderd picknick tafels staan er nieuw en onbenut. Een vers gezet kopje koffie laten we ons goed smaken en enkele mooie schelpen rijker gaan we op huis aan.
Thuis bellen we een telefoonnummer van de informatie klapper om een scooter te huren. Een half uurtje later is alles geregeld, 200 Bath per dag. Alleen de grote helm is aan de krappe kant voor Jan.
Jan brengt de motor weg, maar niet voordat ik alleen op de motor plaatsneem voor een foto, wel met standaard veilig op de grond….. En dan ook nog maar een foto van én motor én scooter én zwembad op de achtergrond. ‘ Beetje veel materialistisch’, dat wel….
Met de scooter op pad, maar de helm knelt, dit is niet vol te houden. Bij een winkeltje bij het spoorwegstation vinden we een geschikte helm. We kopen hem voor 580 Bath, een kleine 15 euro. Daarna slenteren we nog over de markt, we zijn al een beetje aan krioelende menigten gewend. En op de weg haalt Jan ook links en rechts in op de scooter. Maar het blijft wel veilig.
Dan naar een grote shopping mall, Hua Hin Market Village. Inderdaad groot!!. De derde etage is IT. Snelle jongens en meisjes, helpen de klanten. Trouwens, er zijn meer jonge vrouwen dan jonge mannen die achter de nieuwste smartphones, iPads en aanverwante artikelen staan. Na wat gegoochel (voor ons oudjes) is de SIM card opgeladen van de air card die het mogelijk maakt dat we internet hebben in huis. Thuis zoeken we foto’s uit die we nog willen versturen, we waren bij week 8 gebleven. ‘Werk aan de winkel’: relax, we hebben vakantie.

Donderdag 10 januari 2013.
Vandaag relaxen aan het strand. We hebben een knus plekje gevonden, twee ligbedden en parasol bij een restaurant met goed eten en tap bier! Veel kite surfers en mensen die er les in krijgen. Af en toe komt er een paardje met ruiter voorbij, een medewerker van het verhuurbedrijf er op een sukkeldrafje achteraan. En de niet weg te denken verkopers. Sieraden, fruit, doeken, kleding, bikini’s. Een Deense die voor ons een ligbed gehuurd heeft lust er wel pap van, en kan onderhandelen, ze heeft al van vier verschillende verkopers iets gekocht. Enkele verkoopstertjes zijn van top tot teen ingepakt, lange spijkerbroek, sokken en schoenen, shirt met lange mouwen, handschoenen, hoed op en shawl voor de monden neus en zonnebril op, geen stukje huid is onbedekt gelaten. Trend is zo’n licht mogelijke huid, donker is voor de arbeidersklasse. Dat hebben we vroeger in het westen ook gehad.
Op de ligbedden naast ons zit een jong Aziatisch gezinnetje. Vader slaapt, moeder druk met haar ‘mobieltje ’en anders met haar perfect gelakte nagels. En twee kleine kinderen van ongeveer drie jaar, jongetje, en vijf jaar een meisje. En wat doe je als kindjes op het strand…… Juist ja! Continu onder de parasol zitten met je iPads!!! Want ze hebben er natuurlijk allebei een. Papa heeft zijn dutje gedaan en is druk in de weer met zijn twee smartphones. Als het jongetje toch nog even met water en zand speelt kan papa zich eventjes van zijn speelgoed losrukken om een kanon van een Canon tevoorschijn te halen om plaatsjes te schieten.
Een half uurtje later zitten ze aan een tafeltje bij het restaurant met eten en alle vier even druk met mobiel en iPad. Zoals de ouden zongen piepen de jongen…. Maar deze wisselen amper een woord onderling, weinig gezang of gepiep te horen. We zitten twee tafeltjes verder, laten ons het eten en het drinken goed smaken. Op tafel ligt ons kleine cameraatje in de bescherm hoes.
Na het zwemmen nog een strandwandeling maken en heel veel mensen bekijken vanachter je donker gekleurde zonnebril. Leuk om te doen. En vervolgens thuis nog wat baantjes in zoet (chloor) water trekken.
Tegen de avond wandelen we naar de grote tempel die bijna letterlijk achter onze village ligt, Wat Itti-sukkkhato en naar het olifanten dorp. We komen ook langs een Thaise boksschool. Alles open, dat wil zeggen, geen muren, alleen een dak op steunpalen. De jongens en een meisje zijn bloedfanatiek, hoe jong ze ook mogen zijn.
Die avond gaat iemand in de buurt op straat gitaar spelen en zingen, hij kan het. Beter dan het karaoke gemiauw dat we afgelopen dinsdag avond hoorden iets verder op.

Vrijdag 11 januari 2013.
De scooter pakken en op goed geluk eens de andere kant op rijden. We komen langs een vrij nieuw waterpark en langs ananasplantages. Foto. Om terug te keren slaan we een paar keer links af en warempel, we staan weer bij de elephant village, achter ons huis. Nu eens gaan kijken. We kopen een mandje met bananen en delen dat uit. Ze hebben een baby olifant met van dat leuke punk haar. En een grote olifant waar je niet bij mag komen als loslopende toerist. Ritje maken? Ja, Jan ook. Wat is zo’n beest hoog en wat een geschommel. Er zullen er in het leger van Hannibal toch wel mensen misselijk geworden zijn; als je zo de Alpen moet oversteken. Als de olifant een helling op of af moet ervaar je dit als een hele verschuiving, zo ook als hij van een vrij steile oever ( in onze ogen ) het water inloopt.
Jan is inmiddels gepromoveerd tot ‘chauffeur’. De jonge Thai die het beest alle kanten opstuurt door met zijn voeten achter de oren te sturen klimt er ineens lening af via de slurf en in zijn beste Engels: ‘ I make picture, papa climb in neck elephant ,yes?’ Yes, papa does. Wij denken, alleen eventjes voor de foto. Maar nee hoor: pas twee hellingen later klimt hij weer op de olifant om ons veilig bij de hoge op- en afstapplaats af te leveren. Al die tijd is hij wel in de buurt blijven lopen, met alleen een haakje waarmee hij het oor van de olifant kan beroeren.
In de namiddag hebben we de telefoon nog eens opgeladen in een winkelcentrum en hebben er gegeten. Het is inmiddels donker en we slenteren over de drukke markt. We zien verscheidene Thaise schonen, als je dichtbij bent hoor je dat ze een zware stem hebben. Nog eens goed kijken: ze hebben een beeldschoon gezichtje.
Thuis zitten we op het balkon (open eetkamer) en genieten van een biertje als de beheerder Andrew een nieuwe sleutel komt brengen, we hadden hem doorgegeven dat er eentje niet functioneerde. Andrew verwacht nieuwe gasten en wacht daarom eventjes bij ons onder het genot van een biertje. Een telefoontje geeft aan dat de taxichauffeur verdwaald is, dus Andrew moet nog langer wachten. Na een glas water en allerlei leuke verhalen arriveren de gasten. Andrew waarschuwt ons nog om niet zomaar buiten rond te lopen, er zitten genoeg spinnen en slangen. Hij heeft onlangs zelfs nog een slang in een keukenkastje aangetroffen.

Zaterdag 12 januari 2013.
Om 9.00 uur staat de taxi voor om ons naar een animal park in de buurt te brengen. Het is een open taxi. Jonge chauffeur, zijn jonge vrouw en baby van 10 maanden halen ons op. Via allerlei sluiproutes die Jan ondertussen ook al kent komen we op de grote weg en stoppen even later bij een elephant en safari park.
Show en rijden op olifanten slaan we over. We kopen bananen voor de olifanten en wandelen over het terrein, tenminste waar je mag komen. Hier hebben ze twee kleine olifantjes met echt veel rechtopstaand punkhaar. Ook geiten en koi vissen kunnen gevoerd worden. Een gibbon volgt ons de hele tijd. Als we bij een ara zitten en wat drinken begint de gibbon met de ara te dollen, en omgekeerd ook. De ara klimt van zijn zitstok af en loopt naar de aap om met hem te spelen. Een lief klein baby aapje steelt de show. Komt ook zo bij je aan tafel zitten. Wat heeft dit beestje mooie grote ogen!
Op een gegeven moment klimt de ara via mijn benen omhoog. Hij heeft een sterke snavel en krachtige klauwen, dat kan ik nu uit eigen ervaring vermelden. Gelukkig bijt hij niet door, ook niet als ik hem even later op mijn hand neem en op zijn plek terug zet.
Dan zien we een show met slangen en krokodillen. Een kleine krokodil mag ik vasthouden (100 bath en foto). Het dier is al drie jaar oud. In het bassin liggen kanjers, de grootste is zestig jaar oud. De dompteurs steken hun hoofd in de bek van de krokodil en de arm tot in de keelholte… en bij de slangen laten ze ook de giftige cobra’s zien en hoeveel gif er in een keer vrij komt. Onnodig om te zeggen dat alle dompteurs flinke littekens op hun onderarmen hebben….
’s Middags met de scooter door de stad. En dan is er politie. Controle. Dit is de eerste keer dat het internationale rijbewijs van pas komt. ’Very good’ zegt de politie man. Er staan verschillende scooterrijders langs de kant van de weg. Geen papieren of geen helm? De bestuurder moet een helm dragen, de rest hoeft niet. En of je met zijn vieren op de scooter zit maakt ze ook niets uit, en ook niet of je je baby of je oma vasthoudt.
Later in de middag zwemmen in ons privé zwembad en ‘s avonds rondslenteren in de stad. Ik neem een Fish Spa, honderden kleine visjes knabbelden een kwartier aan je voeten en onderbenen voor 100 Bath. Lekker gevoel, beetje kriebelig.

Zondag 13 januari 2013.
Vanochtend en vanmiddag op het strand geweest, met tijdschriften en E-reader, op ons vertrouwde plekje. En we verrichten nuttig werk: we zijn vergelijkend waren onderzoek aan het doen. Na Changbier nu een Erdinger, halve liter. Vakkundig ingeschonken door het personeel in bijbehorend glas met bijbehorend viltje. Volgens het opschrift op het glas gebrouwen volgens het Duitse Reinheitsgebot van 1516. Over drie jaar dus groot feest daar, 500 jarig bestaan!
Tijdens onze scootertochten hebben we veel huisaltaartjes gezien, heel anders dan de grote ommuurde familietempels in Bali. Ook zijn de Thaise mensen (het beetje wat wij gezien hebben dan) extravert en luid aanwezig vergeleken met de rustige ingetogen Balinezen. Vroeger reed er soms bij ons een geluidswagen door het dorp met muziek en omroepstem om het circus aan te kondigen…. Hier blijven de omroepwagens dag en avond (niet nacht) rondrijden en schetteren. Voor ons is dit druk genoeg, daarom hebben we ook bewust niet voor de badplaatsen Kuta in Bali en Phuket in Thailand gekozen.
’s Avonds met de taxi naar het centrum, we laten ons in de buurt van het Hilton hotel afzetten. Je kunt hier uit allerlei soorten vervoer kiezen. De riksja (fiets) zie je heel weinig, dan komt de scooter met bak, al dan niet met afdakje, de tuktuk, de open taxi, de dichte taxi, een open busje en een dichte (touringcar)bus. Plus veel families die allemaal achter in de open laadbak van auto’s zitten, tussen ander have en goed.
In het centrum is genoeg te zien en te beleven. Onder het genot van (alweer) een lekker biertje gaan we mensen kijken. Veel oudere westerse mannen die hand in hand lopen met Thaise meisjes. Op elk potje past wel (tijdelijk, betaald of betalend ) een dekseltje…..

Groetjes van Jan en Wies.
,