De eerste dagen in Amerika, deel1/7.

Dinsdag 17- 03 -2015 .
Zo, de schoenen uit en even lui wezen. Dat mag na een goede mooie vlucht van Schiphol naar Chicago, met tussen landing in Newark, New York.
Er was een klein startprobleempje afgelopen maandag..... Toen werd op de parkeerplaats bij hotel van der Valk bij Schiphol pijnlijk duidelijk dat er nog een jas met paspoort en telefoon thuis aan de kapstok hing........ De bloeddruk zakte weer tot normale waarden terwijl we terugreden naar het zonnige zuiden om de spullen op te halen. Goede smoes: we oefenen alvast in grote afstanden rijden:). Vervolg verliep verder zonder problemen. We hadden ruim de tijd. Een shuttle bus die je de volgende ochtend gratis van het hotel naar het vliegveld brengt en al die tijd kun je de auto daar kosteloos laten staan. In New York verliep alles soepel bij de douane en bij het ophalen en weer afgeven van de bagage. Vriendelijke crew members in de vliegtuigen, alleen is de gemiddelde leeftijd van het personeel een stuk hoger vergeleken met personeel van andere vluchten die we gemaakt hebben.
En nu zitten we in een hotel in Chicago en worden morgenvroeg om 06.00 uur met de shuttlebus naar Road Bear in Middlebury gebracht om de camper op te halen. Wat eten betreft hebben wel ons al volledig aangepast: we zijn al bij de grote M geweest :) Voor de rest zijn we nog 100 % groentjes, nooit in Amerika geweest en nooit met een R.V., een camper gereden.

Woensdag 18 - 03 - 2015.
Geen last gehad van de tijdzones. Zo meteen weer een zone terug als we naar Middlebury in Indiana reizen. De coachbussen (Nederlandse makelij) zitten lekker ruim, meer been ruimte dan in het vliegtuig . Na anderhalf uur kris kras lotgenoten oppikken bij diverse hotels wordt koers gezet naar Coachmen R.V. Een professionele ontvangst en indelen in twee groepen: Duitse of Engelse instructie. Het personeel spreekt perfect Duits, Road Bear is een Zwitsers bedrijf. Wij gaan voor Engels, onze taal voor de komende drie weken. De afmeting van de R.V. is van te voren niet bekend, is afhankelijk van de vraag.
En we hebben de hoofdprijs: een Classic C motorhome slider 27- 30 feet, 10 cilinder. Langer dan onze woonkamer!! Van de 4 stellen die instructie krijgen in het Engels vragen er 2 spontaan om een kleinere versie..... Dat kan. Wij niet, we gaan ervoor.
Na een goede instructie en persoonlijke check volgt nog een algemene informatie bijeenkomst en dan rijden maar..... (Jan dus, ik ben officieel driver 2).
Met 32 mile op de teller zetten weer koers richting Illinois. Foto's genomen van de Amish koetsen die je hier tussen het ander verkeer ziet, groter contrast niet mogelijk . De mennonitische protestanten komen oorspronkelijk uit Zwitserland.
Voor de kaartlezers : via de U.S. highway 20 bij Elkhart gaan we naar de state highway (hwy) Southbend 23 naar North Liberty, een gewone binnendoor weg. Het is een mooie zonnige dag, wel frisjes. Op schaduwplaatsen ligt nog sneeuw en er is ijs op het water. Langs de weg ligt helaas meer afval dan in Nederland. Ook zien we 2 racoons (wasberen) langs de weg liggen en een ander groot dier. Geen hond. Waarschijnlijk een wolf of coyote of een kruising ervan de hybride coywolf horen we later.
Omdat we vroeg in het seizoen zijn kun je goed tussen de bomen kijken, menig half autokarkas ligt er te liggen. Omdat het groene gebladerte ontbreekt zien we nu ook huizen liggen die, voor de "oudjes" onder ons, voor het Psycho huis kunnen doorgaan. Norman Bates kan zo naar buiten komen... Het eerste trailerpark zijn we inmiddels voorbij gereden.
Bij een grote Walmart in Kankakee ( via de state hwy 50 ) doen we boodschappen en vragen de manager voor toestemming op het parkeerterrein te overnachten. Prima. Met kans op nachtvorst hebben we nog geen water getankt. Morgen eerst naar het zuiden rijden. Voor de lezers die nog wat details willen over de camper: een Ford ; benzine;10 cilinder; 6,8 liter; 6569 kg; automatische transmissie; 5 gears met tow/hawl modus; 3,65 m hoog en een benzine tank van 210 liter (55 gallon).

Donderdag 19 - 03 - 2015.
Er staan 177 mijlen op de teller. Op naar Springfield in Illinois. We komen langs een Amish furniture store. Het zijn vakmensen wat meubel maken betreft.
Verder op de south interstate 57 komen we langs een fabriek (?) van de yellow schoolbusses. Er staan er wel duizend. Heb ontzag voor de gele schoolbussen als ze de knipperlichten aan hebben, stoppen dus ook als je van tegengestelde richting komt. Boetes zijn niet mis, ruim 700 dollar ! Ook op andere gebieden zijn de Amerikanen heel helder en duidelijk. Een minimum boete van $ 375,00 bij overtreden van de snelheid als dit fotografisch vastgelegd is. Hit a worker (wegwerker) : Fee is $10.000 en 14 jaar. Dit in schril contrast met ons kikkerlandje waar iemand weg komt met 40 uren taakstraf als ie opa, oma en kleinkind dood rijdt. ..........
Praktisch en duidelijk is ook hun bewegwijzering. Oost West wegen hebben even nummers en Noord Zuid wegen hebben oneven nummers.
Verder heb je o.a. de interstate, de u.s highway, de state highway en de county highway. In Illinois zien we langs de weg veel grote velden met maisstoppels, vennetjes omzoomd met riet of kreupelhout en grote glanzende silo's die oude houten vervallen barns vervangen. Er ligt minder afval langs de weg. Na Champaign gaan we de west interstate 72 op. Afslag 172 leidt naar Clinton en Clinton lake. Bij Decatur zien we velden met ja-knikkers. Ondertussen muziek variërend van Golden Earring : another 45 miles to go ( en nog meer voor ons) tot en met California dreamin van the papas & the mamas.
We hebben 350 mijl op de teller staan als we in Springfield in Illinois aankomen. Bezichtigen er het geboortehuis van oud president Abraham Lincoln. Het staat in een straat met andere oude authentieke huizen. Overal tekst en uitleg. Ook dat houten vlonders glad of oneffen kunnen zijn. Men dekt zich voor alle mogelijke gevallen in. Squirrels rennen overal rond.
En dan zitten we op de historische route 66 als we naar St. Louis in de staat Missouri rijden (south interstate 55 ). En gaan daarna voor de eerste keer tanken ....... 1 op 3,89 ; inderdaad, een draaikolk in de tank.....
Op de R.V. camping in Cahokia sluiten we voor de eerste keer alles aan en het lukt: we zijn full hooked up ,water en elektriciteit en staan pull through, hoeven we niet te keren bij het wegrijden. Een wandelingetje laat zien dat we maar een klein campertje hebben. Er zijn complete "bussen" , deze bewoners hebben vaak geen vast huis meer en rijden hiermee rond. De halve portie in het restaurant is te veel om op te eten , American size. Even later blijkt dat er nog 2 broertjes van onze camper ons gezelschap komen houden. We staan gebroederlijk langs elkaar.

Vrijdag 20 - 03 - 2015.
Het plan vandaag is om van St. Louis Missouri naar Tulsa in Oklahoma te rijden. Eerst de south interstate 55 richting Memphis, daarna de west interstate 44 voor 512 km. Het wordt heuvelachtiger zoals in de Ardennen. Alleen geen spar en Douglas maar andere bomen. Op veel plaatsen grote drinkpoelen voor het vee. We zien de eerste geluidsschermen langs de weg. De wet in Missouri: hit a worker: $10.000 en lose your licence.
We komen langs een Six Flags parc dat ietsje groter is dan in Nederland.
Exit 251 gaat naar de plaats Washington, niet zo bekend als de staat Washington aan de westkust of als de hoofdstad van de Verenigde Staten. Een ander bord geeft aan dat we de oudste stop van de route 66 passeren. Dan volgen talloze borden bij afslag 239 Meramac caverns over de hide out caverns van de beruchte Jesse James. Wikipedia geeft aan dat hij zelf aan het einde kwam doordat hij in het achterhoofd geschoten werd toen hij een schilderij aan het afstoffen was, een outlaw onwaardig einde...
Bij Phelps komen we in de wine tasting area, zien de vineyards. Langs de route 66 die op enkele meters van "onze" interstate loopt liggen flea- en antique markets. In Springfield Missouri bezoeken we er een. Dit Springfield staat bekend als de geboorteplaats van route 66. Op 30 april 1926 werd hier DE NAAM voor het eerst geopperd.
In Sarcoxie lopen we een antiekzaak binnen. Je kunt kiezen van opgezette dieren tot en met oude nummerplaten en alles daar tussen in.
Na een souvenirtje gekocht te hebben laat de eigenaar me trots zijn real American animals zien in the backyard: 2 grote buffels/bizons grazen er vredig. Het zijn lieve en slimme dieren vertelt hij.
Verder weer. Voor we de staat Oklahoma, de Cherokee Nation, binnenrijden zien we langs de weg 2 grote wilde kalkoenen lopen. Voor Tulsa rijden we een R.V. parc op. Als we tussen de andere mobile homes parkeren blijken met onze 27 - 30 feet het kleinste jongetje te zijn....... Een mooie bloedrode zonsondergang maakt het compleet.

Zaterdag 21 - 03 - 2015.
Vandaag zijn we van plan om naar Amarillo in Texas te rijden. 676 km....:)
De eerste dagen willen we naar het zuidwesten rijden, dus dat betekent kilometers maken. Het is te zien dat we zuidelijker komen en dat het de eerste dag van de lente is. Veel boompjes met een witte bloesem en over andere bomen ligt een zacht groene waas.
Naast koeien en kalfjes en paarden spotten we ook enkele dromedarissen achter de draad. Het symbool van Amerika, de witkopzeearend zit heel fotogeniek op een tak, maar de fotografe is niet snel genoeg!
Het "Ardennen gevoel" is weer terug, oneindig lange rechte autowegen, heuvel op en heuvel af. Nauwelijks reclame zuilen!
We naderen Oklahoma city, de grond kleurt rood evenals het rivierwater.
De west interstate 44 gaat over in de 40. We zijn nog niet in Texas maar hebben de eerste longhorns al gezien. Er komen weer reclame borden aan, nu van de Cherokee. Het is druk bij de Cherokee trading post. Veel souvenirs, een aantal made in China .......
We zien ook de eerste hitchhikers en bij afslag 68 kun je weer naar een plaats Clinton rijden.
Dan zijn we in Texas, de grootste staat van de V.S., het land van de veebaronnen en de oliebaronnen. Nog 165 km naar Amarillo ( is this the way to .....van Tony Christie). Op borden staat dat ze in Texas boetes van 400 dollar geven voor littering.
We rijden langs eindeloze vlakten waar nauwelijks struiken of bomen groeien. Er komen steeds meer kloven, kleine canyons , in de grond.
De op een na grootse canyon van Amerika ligt bij Amarillo, de Palo Duro.
Na afslag 121 wordt het weer vlak en grote 18 armige sproei installaties zorgen voor velden met groen. Een schril contrast met de rest, dorre bruine vlaktes. Verder op komen we langs duizend (?) windmolens. Een mega project dat eind dit jaar klaar dient te zijn.
Op de grote R.V. camping worden we hartelijk begroet. Als we naar het nabij gelegen restaurant willen komt de limousine ons gratis ophalen, vertellen ze ons. Er staan twee Road Bear campers naast ons en nu zijn zij de grote broers.

Tot zover, groetjes Jan en Wies.