week 5

Onze reis, week 5, Oceanië, Nieuw-Zeeland.
Hallo allemaal.

Maandag, 26 november 2012.
De tijd op het Noorder Eiland zit er bijna op! We zijn al een beetje aan het inpakken en opruimen.
Vandaag gaan we wel nog op pad, naar Hamilton Gardens. Het is een mooi en groot park. Het heeft vele thematuinen en zo staan we ineens oog in oog met koolplanten, staakbonen, rode bessen struiken en vogelverschrikkers. Overal, maar vooral in de Rogers Rose Garden ruik je de lekkerste geuren.
Hamilton zelf, wat wij gezien hebben, is sfeerloos, uitgezonderd een mooi wit houten kerkje. De winkelgalerijen zijn versierd met enorm grote kerstballen en kerstbomen, maar het “komt niet over”. De winkelstraten ogen koud en zakelijk, geen sprietje groen. Enkele “terrasjes” die de naam geen eer aan doen met plastic stoelen in winderige rechte straten. In deze omgeving zie je wel meer paarden.
We komen in Stratford terecht. Dit doet veel warmer aan met leukere terrasjes (voor Nieuw- Zeelandse begrippen dan) en door meer groen in het centrum en mooie trottoirs met afbeeldingen in mozaïek erop/ erin.
Later in de middag maken we een afscheidsfoto. Dankzij statief en zelfontspanner staan we er alle zes op: Joke, Brett, Linda, Tim, Jan en ik. Vervolgens komen de drie mooie katten op de foto.
Daarna krijgen we nog een rondleiding van Brett over zijn land. Met een 6 wiel gator, dan kun je tenminste overal komen. De melkkoeien staan zomer en winter buiten. ’s Zomers moeten ze wat bijgevoerd worden.
Tenslotte nog een avondwandeling, een stukje van de Waihou Walkway met Blue Spring. Er zitten rosella’s in de bomen hoog op de rotsen. Ze laten zich niet fotograferen.
’s Avonds nog koffie drinken bij Joke en Brett. De tijd is voorbij gevlogen. Jammer dat we moeten gaan. Een warme hartelijke ontvangst, een prachtig onderkomen en het spontane contact en de vrolijkheid hebben ons goed gedaan.

Dinsdag 27 november 2012.
Stralend weer. Vroeg op en alles is opgeruimd en ingepakt. Joke zwaait ons uit.
De reis gaat richting Napier. Als we bij Taupo in de buurt zijn staat op een bord dat het eerstvolgende tankstation pas over135 kilometer is. Dat lukt niet meer met de tankinhoud. Dus eerst tanken. Daarna de Huka Falls bewonderen: een mooie lichtblauwe kleur van het water en een donderde kracht die je hoort want het water moet zich door een nauwe kloof persen. In de verte zien we de Mont Tongariro liggen met witte toppen.
In de omgeving is veel thermische activiteit. We zien het Wairakei Geotheral Power Station. De aardwarmte wordt sinds 1963 gebruikt om elektriciteit op te wekken. Het was toen het 2e station in de wereld. Het is gebouwd toen na 2 droge jaren de stuwmeren onvoldoende water hadden waardoor een tekort aan stroom dreigde.
Positief van de centrale: milieuvriendelijk. Nadeel: de geisers in het gebied werken niet meer.
Op de ruim 130 kilometer lange SH5 (State Highway 5) naar Napier stoppen we enkele keren om van het uitzicht te genieten, bijvoorbeeld bij de Optofalls van de Waipanga River. Het land wordt al vlakker. En de half-way stop bij Tarewere niet te vergeten. Er hangen prachtige oude zwart-wit foto’s in de zaak.
In Napier en omgeving zijn veel wijngaarden. In 1931 heeft een aardbeving met een kracht van 7,9 op de schaal van Richter de stad geheel vernield. Het centrum is daarna weer helemaal in de art-deco stijl van die tijd opgebouwd. We zien het vooral aan de mooie gevels boven de winkels van het kleine centrum waar we rondlopen. Enkele modezaken verkopen kleding volgens de mode van die tijd en er zijn ook zaken gespecialiseerd in de inrichting van het huis in die tijd.
Na op de promenade en op het strand gewandeld te hebben gaan we nog naar een privé museum in Te Awanga. De eigenaar, een 70 plusser die in een scootmobiel rondrijdt vertelt vol passie over zijn “ladies”. Hij heeft ongeveer 360 Engelse auto’s in zijn museum staan, ontelbaar veel nummerplaten en vele aanverwante zaken. Dat hij altijd met auto’s heeft gewerkt is duidelijk. Je weet niet waar je moet kijken. Overal staan auto’s, en bijbehorende attributen. Dat je er niet met je “tengels” aan mag zitten is duidelijk. Alleen als je nude bent mag je als autoliefhebber ze aanraken (volgens de kaarten….). Op verschillende plaatsen in de grote hal heeft hij een oude scootmobiel, rollators of rolstoelen staan. De gangpaden zijn smal, daar past niet altijd zijn goede scootmobiel tussen. Stukjes lopen naar het volgende hulpmiddel lukt wel. Www.britishcarmuseum.co.nz.
Omdat we op het laatste moment twee overnachtingen moesten regelen hebben we voor top 10 Holiday park gekozen. Het is prima bevallen.

Woensdag 28 november 2012.
Ook de highway van Napier naar Wellington, ± 200 kilometer leidt grotendeels door vlak land. Veel druiventeelt. Highway klinkt groot, maar de SH50 kun je vergelijken met de weg van Helden naar Roggel, in breedte, niet in lengte. En een apart fietspad zie je maar zelden. De SH2 heeft als extra’s dat er af en toe passing lanes zijn om sneller verkeer de gelegenheid te geven in te halen.
Verder heb je ook veel one lane bridges, smalle bruggetjes over de ontelbare rivieren en stroompjes. Bij Waipukurau staat een weiland vol met herten, deers. Bang en nieuwsgiering tegelijk als we een foto maken. Een opgeplakt briefje bij een natuur camping in de buurt van Tararua vraagt om 2 dollar per nacht in een honesty box te deponeren en biedt rust, ruimte, groen, en een riviertje.
We komen door Dannevirke, een afbeelding van een Viking staat bij de ingang van het stadje. Het plaatsje is groter dan we denken. We tanken maar weer eens. De auto lust wel wat: 1 op 10. Voor een kleine 50 liter zijn we ongeveer NZD 100 kwijt.
In het Mount Bruce Wildlife Park zien we een witte kiwi in het kiwi huis. Ook is daar de Kokako, de vogel die zijn eigen naam zegt, en de Kiki die we wel horen maar die zich niet laat zien.
We arriveren in Martinborough op onze 2e “noodcamping”, via mail ’s avonds nog gauw geregeld. Een cabin in top 10 Holiday Park, met eigen grasveldje en picknick tafel. Het is een kleine camping, momenteel staan er 3 campers, een vouwwagen, een tentje, en verder een verhuurde cabin en een verhuurd huisje. Lekker rustig. Bij de receptie ligt een kat languit op de balie.
Omdat ook deze streek veel druiventeelt kent, gaan we maar eens naar een winery, Alana Estate. Proeven verschillende en kopen een witte wijn.
Martinborough heeft een mooi klein centrum met een klein parkje. Ook hier aandacht voor de gevallenen in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog.
Donderdag 2 november 2012.
Op naar Wellington. De stad hangt vol met posters van de Hobbit. Gisteren is hier de film in première gegaan. Het schijnt een gekkenhuis geweest te zijn. Allemaal verklede fans. Motels en hotels: no vacancy.
Ons hotel, wat oud, ligt recht tegenover een van de ingangen van de Botanical Garden. Na het inchecken gaan we met de auto naar het centrum en parkeren bij de haven. Op deze grote brede boulevard zien we honderden joggers. En ook beduidend slankere mensen dan in de rest van het land ( van wat we gezien hebben). Ook zien we weer dames op schoenen met hakken en hakjes. Buiten de city is dat no done. Je hebt buiten de stad meer kans om iemand op blote voeten tegen te komen dan op hakken.
Na Mexicaans gegeten te hebben gaan we naar een van de vele musea die Wellington rijk is. Als je een museum niet mag missen is dat Te Papa, dus daar gaan we heen. Groot modern en interactief. We komen tijd tekort. Er staat ook, voor de motormuizen onder jullie, de door Britten zelf ontworpen en in een schuurtje gebouwde motor Britten V-1000. Britten zelf is op 45jarige leeftijd overleden, niet door een motorongeval maar aan de gevolgen van kanker, vermeldt het bord.
Op de hotel kamer gaat Jan aan de slag om foto’s en filmpje te ordenen en ruimte te maken op de laptop. Ik wandel een uurtje in de Botanic Garden. Een wandelpad gaat steil naar boven, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Vandaar uit kun je met de cable car naar het centrum van de city. Elke 10 minuten vertrekt het “treintje”.
We gaan eten in een Indiaas restaurant op loopafstand van het hotel. Het is er druk, het eten smaakt prima.

Vrijdag 30 november 2012.
Om 06.00 uur op zodat we op tijd bij de Ferry staan. Als je ziet hoeveel auto’s, campertjes, grote campers en vrachtwagens een dergelijke boot kan vervoeren! Het gaat allemaal supersnel. De Ferry heeft 10 dekken, variërend van auto dek tot restaurant. Er zijn ook familieruimtes, kinderspeelplaatsen, lounge ruimtes en plaatsen waar een band optreedt, live music.
We gaan naar de ruimte waar je kunt ontbijten en hebben een plaats aan het raam. Ontbijt is voor ons nu alleen scrumbled eggs en friet. Geen worstjes en bacon en beans in tomato sauce. Maar goed ook want de golven worden hoger en dat zou mijn maag niet kunnen verdragen. De E reader lezen ( eerste keer in al die weken dat ik hem gebruik) moet ik ook even staken. Daar blijft het gelukkig bij.
Daarna, aan vaste wal in Picton, rijden we 150 kilometer naar Kaikoura, waar Jan een motel heeft geboekt voor 2 dagen. Eerste indruk van het Zuider Eiland: druiven, kersenboomgaarden, gele berghellingen en minder schapen en koeien, 14 graden Celsius.
Kaikoura is: surfen, walvis spotten per boot, walvis spotten per vliegtuig, zeehonden, dolfijnen, mooie kust etc. etc. Verschillende zeehonden hebben we al op de gevoelige plaat vast gelegd. Omdat in Kaikoura de oceaan op 500 meter uit de kust al 1200 meter diep schijnt te zijn komen de walvissen dus relatief dicht in de buurt van de kust. Daar is een hele toeristen industrie opgezet. Als we van enkele mensen gehoord hebben dat ze tijdens de boottocht alleen een staart van een walvis gezien hebben besluiten we ons geld, wat je maar een keer kunt uitgeven, te gebruiken voor het bezichtigen van Franz Josef ( de gletsjer).
Van het oorspronkelijke Nieuw-Zeeland is niet veel meer over. Daar is men zich van bewust. Allerlei programma’s zijn gestart om het oorspronkelijke, het native, te behouden, te beschermen en uit te breiden. Ook is er overal gescheiden afval inzamelen, hebben bijna alle toiletten, ook de openbare, twee keuze spoelknoppen en wordt er in veel restaurants en winkels aandacht besteed aan organic food en gluten free.

Zaterdag 1 december 2012.
Gek, zit je in T-shirt en korte broek te schrijven dat het 1 december is. Het is 24 graden Celsius en het is ’s avonds lang licht ( richting Zuidpool). In Zuid-Afrika was het om 18.00 uur al donker. Buiten op het bankje voor onze motelkamer hebben we riant uitzicht op de Mt. Fyffe.
We maken vandaag een “rondje” kust en bergen. Bij St. Anna Lagoa bij Parnassan op de SH1 komen we uit bij een wondermooi meer. Er zwemmen wel 50 wilde zwarte zwanen in. Twee bankjes om te zitten en verder niemand aanwezig. Genieten, filmen en foto’s maken. Op een rustig strand ontwaren we de eerst kite surfer. Bij Gore Bay bewonderen we de Cathedral Cliffs. Ook hier overal plaats genoeg, niemand staat voor je lens.
Bij Greta Valley drinken we koffie en gaan dan van de kustweg af. In Culverden kopen we bij de bakery iets lekkers. We zien veel roofvogels maar die willen niet op de foto. Overal bloeien madeliefjes, lupinen en digitalis. De vlier heeft prachtige schermen met bloesem. Bij een diep uitgeslepen rivierbedding waar nu een smal stroompje water doorheen gaat houden we langer pauze.
Ik hoef natuurlijk niet meer te vertellen dat het rondje kust en bergen een flinke ronde is geweest. Daardoor smaken het pilsje en de wijn extra goed als we weer op ons bankje bij het motel zitten en naar de bergtopen kijken.

Zondag 2 december 2012.
Vannacht een flinke regenbui, vanochtend weer droog. Na het ontbijt inpakken en rijden we richting Picton, ± 150 kilometer.
Boven Kaikoura bij Ohau Point gaan we bij een waterval kijken, dicht bij de kustweg. Hier bevinden zich baby seals (zeehonden), ver weg genoeg van de “grote boze zee”. In 1894 mocht er niet meer gejaagd worden op zeehonden door de Maori’s en de Europeanen. Het aantal zeehonden is nog steeds niet op het oude peil. De kleine seals blijven steeds enkele dagen in het waterbekken bij de waterval. Moeders verzamelen ondertussen genoeg voedsel op zee om voldoen de melk te kunnen geven. (Zee = Pacific Ocean).
De kustweg bij Kekerengu heeft eventjes een klein duinlandschap zoals bij ons. Ondanks dat het afgelopen nacht flink geregend heeft zijn de farmers overal aan het beregenen. Het is een droge streek omdat het in de regenschaduw van de Nieuw-Zeelandse Alpen ligt.
In Lake Grassmere rijden we even van de kustweg af om naar de zoutpannen te gaan kijken. Het is zondag, geen bedrijvigheid.
Vergeleken met het Noorder-Eiland kunnen we al zeggen dat het Zuider-Eiland ruiger is en minder inwoners heeft. Meer natuur dus.
Op naar Picton waar we twee nachten blijven. Picton ligt aan de Queen Charlotte Sound. Een sound is een ondergelopen rivierdal en kent minder steile wanden dan een fjord. Na het stadje verkend te hebben gaan we een eindje rondrijden en komen bij Karakapoint, een schiereilandje, een peninsula. Door de strategische ligging is er vanaf 1700 door verschillende stammen om gevochten.
Terug naar ons huisje, onze cabin, meer is het niet. Maar we hebben internet! Wat is een mens zonder de moderne middelen. Een ander mens met andere interesses en een andere tijdsbesteding….
Groetjes van Jan & Wies.

foto"s opladen vanui Takaka gaat zeer moeizaam duurt waarschijnlijk uren,dus deze volgen later als we weer in de bewoonde wereld zijn.


groeten Wies en Jan