week8

Onze reis, week 8, Oceanië, Nieuw-Zeeland.
Hallo allemaal.

Maandag 17 december 2012.
Na het ontbijt in de gezamenlijke keuken, goede en voldoende apparatuur, gaan we tanken in Queenstown. Daarna een stukje rijden, naar Cromwell en Alexandra. We komen langs de oude Karawau brug waar ze al aan het bungee jumpen zijn. Op de terugweg gaan we een kijkje nemen.
We rijden langs Nevis Bluff en via Gorge Karawau. Een groot perceel van verbrande bomen, maar de natuur is zich al aan het herstellen. Ook veel winery. De een probeert het nog aantrekkelijker te brengen dan de ander. Concurrentie, ze moeten wel. Restaurant, ijs en zitjes buiten horen er bij.
Ook zijn er veel fruitbomen in deze streek, Cromwell staat er om bekend. Sommige boomgaarden zijn helemaal beschermd door grote netten. Doet aan Spanje denken, aan de mispelteelt.
Lake Dunstan en de Clyde dam, een indrukwekkend bouwwerk. Het halve dorp moest er voor wijken. Het oude historische centrumpje van Clyde, dat wat er nog van over is, heeft meer uitstraling dan de verderop gelegen grotere plaats Alexandra. Het is 25 graden en het waait flink. We wilden met onze picknick stoelen aan de rand van het water gaan zitten maar we worden nog net niet weggeblazen.
Op de terugweg dus kijken bij het bungeejumpen. Er stopt ook net een bus: Nederlandse scholieren, middelbare school leeftijd. Schoolreizen gaan steeds verder, waar is de grens?
Met bungeejumpen is het allemaal begonnen en de Karawau Bridge is de oudste plek van exploitanten Hackett en van Asch in Nieuw-Zeeland. Tegenwoordig heb je in Queenstown en omgeving een keuze uit 400 attracties! Al die adrenaline verhogingen hoeven voor ons niet. Wandelen, een helikoptervlucht die niet doorging en daarom nu een geboekte boottocht voor de 19e, that’s it. We shoppen nog een beetje in de stad, bij Kathmandu blijft ons wat aan de vingers plakken (kleding).
‘s Avonds regent het, niet vreemd in deze regio, en we zitten achter de laptop van alles te boeken: de overnachtingen voor de laatste dagen in Nieuw-Zeeland en een Doubtful Sound tour. Iedereen heeft het over de Milford Sound maar het broertje ervan schijnt net zo aantrekkelijk te zijn. De naam Sound is niet juist, het zijn fjorden. Dit nationale Park is net zo groot als een derde van Nederland!
Via mail en facebook vernemen we dat kater Mickey (van Sander) na 17 jaar naar de kattenhemel is gegaan. Ik herinner me nog dat Joke en ik hem als jong katje aan Sander gaven voor zijn verjaardag. Het eerste wat Mickey deed was onder de kast kruipen en pas na twee dagen tevoorschijn komen (of overdrijf ik nou in mijn herinnering?).

Dinsdag 18 december 2012.

Het miezert, voor de afwisseling. Inpakken en op naar Te Anau bij het Fiordland National Park. 180 kilometer. Schijntje! In het Park zijn de Milford en de Kepler Track bekend, beide meerdaagse wandelingen. Om de natuur te sparen mogen er maar 40 mensen dagelijks wandelen, vermeldt het boek. Dus van te voren aanmelden als je zin hebt.
We rijden langs het langste meer van Nieuw-Zeeland, Lake Wakatipu, 84 kilometer lang. Het is het 3e grootste en een van de diepste en koudste. In Maori betekent het “sleeping Giant”.
Zit je in je picknick stoeltje aan de rand van het meer van het uitzicht te genieten, fluitende vogels op de achtergrond en een visser dichtbij die net zijn hengel uitwerpt, komt er iemand langs wandelen die zegt: “It’s a hard life”. ”Yes, it is”.
Bij Kingston gaan we naar de historische stoomtrein uit 1878 kijken. Rijdt vanaf januari weer zijn baantje. De rijtuigen zijn nog authentiek en origineel ingericht. Ze (deze compartimenten in ieder geval) hadden toen luxere stoelen dan nu.
Begin van de Southlands, veel schapen en koeien. In Garston wonen nu 90 mensen. Vroeger was het een druk goudmijnwerkersstadje met een bloeiend nachtleven (volgens de folder). Zo ook Athol. Ten tijde van de Gold rush in 1860 woonden er 3000 miners, plus gevolg. Nu 92 inwoners. Bij Five Rivers gaan we van de SH6 af en de SH97 op naar Mossburn. Veel deerfarming in deze buurt. Daar de SH94 op.
We komen bij een mooi Scenic reserve waar native dwergconiferen groeien. De Bog Pine, Halocarpus bidwillii. De grootste van deze kleine struiken zijn honderden jaren oud en omgeven door racomitrium mos. Zo moet dit hele gebied er 10.00 jaar geleden, na de ijstijd waarschijnlijk uitgezien hebben. Grootste bedreiging vormen nu weeds, onkruiden.
We gaan eerst naar Manapuri, even kijken en rondlopen bij de Frasebeach. Sandflies, Simuliidae, blackflies !!!
Te Anau is een plaatsje met veel hotels/motels en restaurants; mooi aangekleed met groen en bloembakken. Dat groene maakt toch veel goed. We wandelen langs Lake Te Anau, het op een na grootste meer van Nieuw-Zeeland, en maximaal 417 meter diep. Bij het Bird wildlife center zien we ook de Takahe. Men dacht eind 1800 dat deze vogel uitgestorven was. In 1948 ontdekte men “hem” weer. Op het Noorder-Eiland hebben we hem op de Maungatautan gezien, de berg met alleen native birds en die pest free is gemaakt en waar nu een 47 kilometer fijnmazig hekwerk omheen staat.
Deze avond gaan we bij een “Italiaan” eten.

Woensdag 19 december 2012.
Vroeg op, en een pracht van een regenboog laat je dag goed beginnen. Om 7.00 uur komt de bus ons ophalen voor de Doubtful Sound Tour. Overal word je door de commercie overladen met de Milford Sound, maar de Doubtful is prima, een aanrader (vinden wij).
Chris, de buschauffeur, brengt ons naar Lake Manapouri wat we oversteken in 45 minuten met een leuke boot, niet al te massaal, met enthousiaste bemanning. Dan met de bus naar het Hydro Power Station. In 1904 gaf ingenieur Peter S. Hay al aan dat men de kracht van het water kan gebruiken voor stroom op te wekken. “The 178 meter drop from the surface of the lake to the Tasman Sea at Doubtful Sound would create an excellent ’head’ of pressure for hydrogeneration”. Maar dan moest men wel de uiterst harde granieten rotsen kunnen bewerken.
Tussen 1964 en 1972 is het dan verwezenlijkt, een klus van internationaal niveau. In drie ploegendiensten werkte men jaren lang door, alleen met Christmas vrij, volgens de gids. Maar op piekuren bleek het vermogen te klein. Tussen 1997 en 2003 is er een tweede tailrace bijgekomen
Mijn simpele vertaling: twee buizen van 10 kilometer lang en 10 meter breed in de rots uitgehouwen laten het lake water op turbines vallen die verbonden zijn met 7 grote generatoren die zich op 200 meter diepte in de rots, in het keiharde graniet bevinden. Per minuut gaat er het water van 80 zwembaden (van olympische afmetingen) doorheen: 500.000 liter per seconde.
De eerste buis, evenals de toegang in de berg en de weg werden met de ouderwetse pneumatische boren en dynamiet gemaakt. De tweede buis is met een moderne mammoet boorkop machine gemaakt.
Het hele project was trouwens controversieel. Veel protest omdat in eerst instantie het waterpeil van het meer met 30 meter! zou stijgen. Uiteindelijk heeft men een ontwerp gemaakt en uitgevoerd waarbij dit niet gebeurde. Nu wordt 17 % van de stroom van Nieuw-Zeeland door dit station geleverd. Het grootste deel is voor de aluminiumsmelterij.
Om bij de generatoren te komen rijdt de bus een 2 kilometer lange tunnel in, 200 meter spiraalvormig naar beneden. Verplicht rechts rijden zodat de chauffeur de afstand tot de rotswand in de gaten kan houden. Temperatuur stijgt, 26 tot 28 graden, aldus de gids. Dan sta je daar beneden achter glas naar een ontzettend grote hal te kijken met allerlei apparatuur. Het heeft iets weg van een James Bond film.
Daarna rijden we via de Wilmer Pas naar Deep Cove. Onderweg natuurlijk de prachtigste plaatjes van watervallen en mooie uitzichten. Chris zegt dat we geluk hebben: stralend weer, een goede tijd in het jaar omdat nu nog de bergtoppen met sneeuw bedekt zijn en weinig sandflies. Ze hebben er meestal veel meer last van, je moet dan oppassen dat je de flies niet inademt (zegt hij…).
Bij Deep Cove stappen we op de boot voor een drie uur durende cruise op de Doubtful Sound. Aan het einde van de Sound, bij de Tasman Zee zien we enkele grote rotsen waar honderden seals liggen. Foto! Film! Het blijft prachtig weer, alles is duidelijk te zien, ook de bergtoppen verder weg gelegen. De mooie grote imponerende watervallen zijn niet meer te tellen. Vaak regent het in dit gebied waar een gemiddelde neerslag van 8 meter per jaar gewoon is. Ze hebben extremen van 16 meter per jaar meegemaakt.
Deze prachtige dag besluiten we ’s avonds met een lekkere maaltijd bij een chinees restaurant in Te Anau.

Donderdag 20 december 2012.
Op naar Invercargill, 180 kilometer volgens Tomtom. Maar we rijden de Southern Scenic Route. Ongeveer 30 kilometer meer.
Maar eerst zonnebrandcrème factor 30 aanbrengen. Dagelijkse verplichte kost in dit land met zijn hoge UV straling. De lucht is zo helder en de goede luchtkwaliteit wordt ook niet tenietgedaan door smog of fijnstof zoals bij ons. Je kunt in de etiketten van kleding vaak al zien hoe hoog de proectiegraad is tegen UPF. In de shirts die we laatst bij Kathmandu gekocht hebben stond dit op een apart label vermeld: UPF 35, very good protection from the harmfull effects of uv radiation from the sun.
We zijn nu in western Southlands. Ook hier weer een enorme keuze aan wandeltracks. Er staan veel te veel bezienswaardigheden op de kaart. We gaan onder andere naar Rakatuh Wetlands, Waiau rivier, een mooi natuurgebied. Midden op het gravel pad groeit een mooie witte zwam, volleybal groot en helemaal gaaf. Bij Tutapere houden we halt voor een cappuccino en wat lekkers. Het volgend look out punt is McCrackens nest aan zee. Prachtig.
De roofvogels die nooit op de foto willen….. Nu wel, helaas een dood exemplaar. Ligt langs de kant van de weg. Is nog slap. Ik vergeet er een meetobjeckt bij te leggen voor de grootte te kunnen schatten.
Cosy Noot, een piepklein haventje met drie (vakantie) huisjes. Heel veel meeuwen op de rotsen in zee, die wit uitgeslagen zien. En verder weer geen kip te bekennen. Blauwe lucht, zonnetje, witte schuimende golven….
Colac Bay, weer een eindeloos strand. Het seizoen is nog te vroeg, anders anders we de surf dudes gezien. Een apart kerkhofje dicht bij het strand. Op de grote afgeschermde grasvlakte staan/liggen maar drie grafstenen.
Via Wallace Town naar Invercargill. Het is 26 graden in het zuiden van het Zuider- Eiland. Allereerst naar de winkel van E. Hayes & Sons Ltd. 168 Dee Street. Een soort Reynen. Een poster op de winkelruit: come in and see. En daar staat hij dan, omgeven door heel veel oude soortgenoten. The world’s fastest Indian! Belangstellenden genoeg, en als je door de winkel loopt zie je steeds meer, een museum op zich. Alleen al de grote glazen vitrinekast waarin alle (aan de god van de snelheid) geofferde motoronderdelen liggen die Burt zelf maakte.
Burt Munro deed in 1967 iedereen versteld staan door op de Bonneville Salt Flats, U.S.A. een snelheids wereldrecord te rijden op zijn Indian Scout motor uit 1920 terwijl hij zelf toen al 68 jaar was!!! Het record staat nog steeds! Bekend is de film met Anthony Hopkins als Burt Munro.
Ook een Velocette MSS 500cc uit 1936 van hem maakte hij tot een van de snelste in de wereld. Door gezondheidsproblemen kon hij dit niet meer uitproberen in Amerika. De hele collectie werd verkocht aan Norman en Neville Hayes, ook een actieve motor- familie, omdat hij wilde dat de verzameling in Southland bleef. Burt stierf in 1978. Vele foto’s en twee T-shirts van de Indian rijker verlaten we de winkel.
We checken in bij het park, mooi en rustig, alles erop en eraan. Daarna lopen we wat door de stad; mooie oude watertoren. De belangrijkste winkelstraten zijn versierd met grote kerstslingers en kerstmannetjes. We gaan naar Oreti Beach. En worden we net als andere strandgangers door de politie aangehouden voor een blaastest (bestuurders), om 16.30 uur. Zo nuchter als een kalf.
Het is druk aan zee, er zijn al verschillende mensen aan het zwemmen. Nog meer zjin er aan het zonnen en wandelen. Geen sandflies.
Vervolgens gaan we naar Queenspark, mooi, maar te groot om het helemaal door te lopen met onze vermoeide voetjes. De aviary, nieuw gebouwd in 1998 ligt wel op onze route. De vogels hebben genoeg vliegruimte.
In een groot winkelcentrum nog wat boodschappen doen. Als je er wijn of bier koopt (wat lang niet alle supermarkten bieden) komt er altijd een 2e hoofdcassiere aan te pas om de aankoop geldig te verklaren. Goed systeem.

Vrijdag 21 december 2012.
Stewart Island stond ook nog op ons verlanglijstje. Maar… te weinig tijd. Regen en 13 graden…. Op naar Dunedin. Kortste route 207 kilometer en volgens de Southern Scenic route 324 kilometer. We beginnen vol goed moed aan laatstgenoemde maar als het nat en bewolkt blijft haken we af en gaan toch via Gore en Clinton. Hierbij hoort het bekende grapje dat in het geval van plaatsen Gore groter is dan Clinton.
Na Fortrose zien we onze eerst levende haas in Nieuw-Zeeland wegrennen. Platgereden vachtjes hebben we al genoeg gezien maar dan is meestal de oorspronkelijke eigenaar niet mee te herkennen.
We slaan Waipapa Point over, Hier gebeurde de ergste civilian scheepsramp van Nieuw-Zeeland. In 1881 verdween de SS Tararua in de golven. 131 van de 151 mensen aan boord overleefden de ramp niet.
We houden de Southern Scenic route voor gezien en nemen een andere weg naar Dunedin. Omdat het blijft regenen, stappen we niet veel uit. Via Edendale, Gore, Clinton, Milton. Hier zien we een mooi, groter kerkje dan wat we tot nu toe in de plaatsjes gezien hebben. Een grote boom ervoor hangt vol met kerstversieringen. We zitten weer op de Southern Scenic route. Via Waihola en Allanton komen we in Dunedin aan.
Dunedin is de Celtic, Schotse naam voor Edinburgh. En het regent dat het giet! Het motel is snel gevonden. We hebben 5 bedden is ons appartement staan, keuze te over. De beheerster Jenny zegt dat we gerust de lekkere rijpe aardbeien in het tuintje kunnen plukken en eten. Zoals in veel motels en cabins hebben de bedden elektrische onder)dekens.
’s Middags gaan we nog even naar Dunedin. En wie zien we daar als we in het centrum lopen? Onze Duitse buurvrouw uit Queenstown. Wat een toeval. Zij gaat morgen ook naar Christchurch. Het is druk in het centrum, vooral rond the Octagon. Ze hangen nog net niet met de benen uit de ramen bij de talrijke pubs en cafés. In het algemeen is Dunedin ook levendig door de studenten, ongeveer 10 % van de bevolking.
De stad heeft ook een mooie uitstraling door de talrijke oude gevels. Waarvan het oude station het ultieme voorbeeld is. (Belgische renaissancestijl). Ook de First Church uit 1873 is de moeite waard om te bekijken, dus zowel van binnen als buiten. Binnen met een lichtjes aflopende vloer, zodat de kerkgangers op de achterste bank ook goed zicht hebben.
Op naar de steilste straat ter wereld. Guinness Book of Records, 1997. Een gemiddelde helling van 29 % en op het steilste stuk zit je op 35 %. Trottoir verandert in trappen en geen asfalt maar beton. Asfalt zou in warme zomerdagen naar beneden stromen.
Ook komen we langs de belangrijkste chocolade fabriek van het land, Cadbury.
Op het schiereiland, peninsula Otago zijn de albatrossen kolonie, de zeehonden, de dwerg pinguïn en de zeldzame geeloog pinguïn te bezoeken. Hebben we niet gedaan. Slecht weer en te weinig tijd. Tegen de avond zijn we wel nog naar Larnach Castle op het schiereiland gereden. Mooie omgeving, doet Engels aan met muurtjes van opgestapelde stenen en de bouw van de huizen. In het algemeen zie je overal gelukkig laagbouw. De meeste huizen in de dorpen hebben een verdieping, soms een basement, met een ietwat vierkant kleinere tuin er om heen.
We kijken niet veel televisie. Vanavond wel want ze hebben het steeds over 21-12-12. De dag dat volgens de Maya kalender de wereld zou vergaan. Anderen leggen het uit dat we in een nieuwe cyclus komen van eerbied voor het leven en weer anderen hebben een foutje inde berekening ontdekt en zeggen dat we nog enkele honderden jaren te gaan hebben.
’s Avonds scharrelt er een egeltje in de tuin. Dat vinden we nou ook mooi en belangrijk om te melden.

Zaterdag 22 december 2012.
De reis gaat naar Christchurch, 371 kilometer. Maar eerst nog foto’s maken van de kat van de eigenaresse. Het kan een zusje van Snoet zijn. Mooie lange haren, volle staart, lekker eigenwijs. Foto‘s als bewijs worden doorgestuurd naar Marlon en Luc.
We krijgen nog de tip om naar de Moerakie Boulders te gaan kijken, ligt op onze route. Eerst nog ansichtkaarten voor het thuisfront op de bus doen, benieuwd wanneer ze aankomen.
Eerste halte is Shagpoint, een mooi strand. Dan de Boulders. De versteende bollen van 1 meter doorsnee zijn volgens experts 65 miljoen jaar oud. Ontstaan door kristallisatie van kalk in kleisteen. Vergelijk het met het groeien van een parel in een oester. Bij eb kun je er naar toe lopen, er liggen er verschillende bij elkaar op het strand.
Vervolgens stoppen we in Oamaru. Hier is mooi gebouwd, hoogwaardig kalksteen genoeg in de buurt. Grote Victoriaanse gebouwen. Koetsjes rijden rond in de stad.
Het is 12.00 uur en 17 graden. Het land is vlak en overal zijn ze aan het sproeien. Ook hier zie je, net als in andere delen van het land grote eucalyptus bomen.
In Timaru, een grote levendige plaats houden we even pauze. Ashburton rijden we doorheen. Soms is het bewolkt. In Rakakia regent het. Als we in Christchurch aankomen hebben we volgens Tom nog 20 kilometer te gaan, richting Brighton.
Ook in Brighton zie je de schade van de aardbeving nog. Er zitten letterlijk gaten in het winkelcentrum; een kerk en verschillende huizen zijn gesloten. Het motel heeft een grote tuin, grote huiskamer en de eetzaal bevindt zich in een voormalige kapel. We hebben een kamer met balkon en internet. Een strandwandeling hoort erbij, we kunnen er zo heen lopen. Er is een grote pier, het waait behoorlijk. En voor Mat: we hebben iemand met een Chinese fiets met hulpmotor zien rijden.

Zondag 23 december 2012.
Na het ontbijt (in de refter), gaan we naar Christchurch. Eerst naar Juicy autoverhuur waar we vannacht de auto moeten inleveren. Beter om je bij daglicht te oriënteren. Het is de bedoeling dat Jan me vannacht met alle spullen bij de drop off van het vliegveld afzet, de auto inlevert en het laatste stuk naar het vliegveld loopt. De afstand is heel reëel; te doen.
Dan gaan we in Christchurch zelf kijken. De red-area zone (earthquake), staat op alle nieuwe plattegronden aan gegeven. 1600 gebouwen zijn geheel of gedeeltelijk beschadigd. Met als beroemde blikvanger de kathedraal. Er rijden red-zone bussen rond , ramptoerisme. Grote stukken uit het centrum zjin met hekwerken afgezet. Het is onwerkelijk, net of je op de set van een rampenfilm rondloopt! Grote bergen met puin worden afgewisseld met huizen die van alle kanten gestut worden, veel lege winkels, verboden toegang. Luttele meters verder zijn er winkels is felle gekleurde containers gehuisvest, het gaat gewoon verder, life’s going on.
Dan de auto wassen, volgens het contract dient het vuil wat in 5 weken tijd op en in de auto is gaan zitten verwijderd te zijn bij terugbrengen. Een wasstraat mag niet vanwege de uitstekende spiegel bij de achterruit. We laten hem wassen bij een ander tankstation en als we bij het motel alle spullen eruit gehaald hebben (wat kun je in 5 weken tijd een boel verzamelen!) wordt de auto van binnen gereinigd.
Alles inpakken in de koffers en rugzakken gaat met de nodige moeite, want behalve de souvenirtjes dienen ook de lange broeken en dikke vesten die we op de heenweg aanhadden in de koffers gepropt te worden…. Het lukt en we zitten nog steeds onder het maximum gewicht.
Even uitwaaien op het strand en dan de pier op. Verschillende vissers zjin creatief bezig om wat vangst binnen te halen met behulp van korfjes aan een touw. Bij een Indian restaurant bestellen we een take a way. Wachttijd 15 minuten doen we wel even in een tegenover gelegen café met live muziek. Hoog motor en tattoo gehalte van de stamgasten, wel gezellig. Het glas bier dat we voor ogen hadden wordt een fles(je) bier van 750 ml…. Maar het smaakt! Kunnen we ook vroeg onder de wol…
Groetjes van Jan & Wies.