week 7

Onze reis, week 7, Oceanië, Nieuw-Zeeland.
Hallo allemaal.

Maandag 10 december 2012.
We gaan wandelen bij Te Mahia Saddle. Een tip van de eigenaar van de cabin die we gehuurd hebben. Maar het is al laat in de ochtend want we hebben een hele poos met hem staan praten over van alles en nog wat. Bij Te Mahia zijn verschillende tracks. We doen de Mistletoe Bay en een gedeelte van de Hilltop Lookout. Laatste is moeilijk, geen fatsoenlijk pad te zien, alleen maar klimmen en klauteren en dalen over de boomwortels van bomen die als trappen dienen. Hier staan veel beuken. Volgens het informatiebord zijn er vier soorten beuken. Black, waarvan de stam inderdaad zo zwart is dat het lijkt of de schors verbrand is. Verder de Silver en de laatste twee namen kunnen we niet meer lezen op het verweerde bordje.
Na het wandelen, rijden we een stukje en komen uit bij een bord dat waarschuwt: toegang tot de baai alleen voor 4WD. Dat hebben we, dus we kunnen er heen. Als we beneden zijn is het dus duidelijk dat je dit met een gewone auto beter niet kunt proberen. Een aanlegsteiger voor de boten en een bankje en prachtig uitzicht op het blauwe water van de sound.
Verder rustig aan, wat lezen, foto’s maken, buitenkeuken gebruiken en van de natuur genieten. De eigenaar wijst op zijn groentetuin en fruitbomen. Sinaasappels en zoete lemon/citroen. Graag zoveel plukken als we willen, zelfbediening.

Dinsdag 11 december 2012.
We zouden vanochtend met de boot het water op gaan, beste tijdstip bij vloed. Maar het is frisjes want het is bewolkt. In plaats daarvan weer veel praten met de eigenaar. Over de familie, hij heeft een zoon die in Zweden woont. Over de economie, over de recessie, de vooruitzichten, als die er zijn, de bewoners van verschillende landen et cetera.
Later rijden we naar de Queen Charlotte Walkway in Anikiwa. We wandelen naar Danes Bay, een gemakkelijk pad, fluitje van een cent vergeleken met gisteren. Langs de baai kun je kamperen, toilet en water aanwezig. Water dien je wel eerst te koken of te filteren voor gebruik. Kost 6 NZD per persoon per nacht, dien je in een afgesloten bus te doen, enveloppen aanwezig.
Het wordt “drukker”, we zijn op de wandelroute al vier keer iemand tegen gekomen. Ook zien we meer backpackers. In het hele land staat trouwens goed aangegeven waar backpackers terecht kunnen. In de baai zien we enkele zeilbootjes en een paar kanoërs.
Op de terugweg naar huis zien we enkele lepelaars, spoonbills. En Jan heeft eindelijk een duidelijke en scherpe foto van een fantail kunnen maken. Als ik bij eb langs de baai loop kom ik bij een groepje van vijf aalscholvers uit die rustig blijven zitten zodat ik ze op de foto kan zetten.
En dan is zomaar de UV filter van de fotocamera kapot. We kunnen het missen maar het beschermt ook nog eens de lens. Dus rijden we naar de grootste plaats in de buurt, Picton. Daar is een fotozaak en ze hebben de goede maat lensprotector. Of het ook UV filter is staat er niet op….
’s Avonds bij vloed nog eens door het water lopen ( langs de kant) van de baai. Het water voelt lekker aan. Een mooie zonsondergang, foto’s….
Woensdag 12 december 2012.
Vandaag is het 12-12-’12, mooie datum. Inpakken en 370 kilometer te gaan na afscheid genomen te hebben van de eigenaren. Omdat er onderweg van alles te zien is en de wegen niet recht zijn, verwachten we rond 18.00 uur op de volgende halte aan te komen. Lake Brunner. Moana.
Eerst maar eens tanken bij Havelock. De draden van de afrastering, langs de weg hangen vol met schoenen, netjes aan elkaar geknoopt. Veelal gympen. We nemen de SH6, Renwick, begin van de Wairenplains, richting Westport. De Westcoast staat al gaangegeven op de borden. De SH63 is een 115 kilometer lange rechte weg.
We zien druiven en nog eens druiven en schapen en nog eens schapen. We komen door Wairai Valley. Het dorpje bestaat uit huizen en een taverne. Zo zijn er veel dorpjes. De eerste 80 kilometer komen we vijf!! auto’s tegen.
De eerste ski area komt in zicht, Rainbow Ski Field St. Arnoud in het Nelson Lake Nationaal Park. Daarna volgen meer ski-motels en -hotels en enkele gewone huizen. Ook de koeien komen weer in beeld. De hele weg van 115 kilometer hebben we praktisch tussen twee bergketens in gereden. Bij Glenhop Scenic Reserve komen we twee dappere fietsers met volledige bepakking tegemoet. Ze moeten nog een poosje omhoog maar daarna hebben ze ook weer afdalingen.
We houden pauze bij de afslag SH6 Kawatiri-Murchison-Westport. De pauze plaats blijkt een historische Railway place te zijn. In de jaren twintig woonden hier 300 construction workers met hun families. Ze legden de spoor rails aan en moesten onder andere een 150 meterlange tunnel maken door hard graniet met eenvoudige hulpmiddelen.
We rijden naar Westport via de Upper Buller Gorge, waarbij we langs de langste swingbridge van Nieuw-Zeeland komen. Bij Inangahua Junction is in 1968 nog een zware aardbeving geweest. We pakken niet de kortste route naar Moana maar via de mooiere kustweg.
Bij Hawks Crag, moeten de hoge bussen en campers uitkijken voor hun dak. De weg is in een harde granieten rots uitgehouwen en heeft een laag plafond. Over een lengte van 20 kilometer zijn de bermen bezaaid met gele bloemen.
In Westport gaan we een winkel binnen en werpen daarna een blik op de Abel Tasman Zee. Die krijgen we nog vaker te zien. Dan via de SH6 naar Greymouth. Langs een mooie en grillige kust. Ook langs Mitchells Gully Goldmine, een stadje waar je in een oude goudmijn kunt lopen.
Een bordje geeft aan dat er in dit gebied pinguïns zijn en even later zien we voor het eerst (scharrel) varkens buiten lopen. De pancake rocks en blowholes (alleen bij goede wind en getijde) rijden we voorbij. Er staan nu al veel auto’s. Het is 25 graden Celsius.
In Greymouth doen we boodschappen en rijden dan naar Lake Brunner, Moana. Het is een prachtig nieuw huis, grote kamer, drie slaapkamers, grote ramen en terras met uitzicht op het meer. Dat er een spoorlijn voor langs loopt stond niet op de site…… maar de goederentrein komt maar af en toe langs. Behalve het benzinestation en de campingwinkels is er geen store in het dorp. Het is ook rustig op dit moment. De meeste Lake huizen zjin gebouwd rondom en boven de garage want daar dient een motorboot en bijbehorende auto en oplegger in te kunnen staan. Onnodig te zeggen dat de huurprijs van dit huis hoger was dan de andere door ons gehuurde huizen.


Donderdag 13 december 2012.
Vanochtend hebben we twee tracks, eigenlijk anderhalve, hier in de buurt gelopen. Bij de Ara O Te Kinga staan we oog in oog met enkele weka vogels. De jonkies zijn niet bang en blijven een poosje staan voor ze verder lopen, ze kunnen niet vliegen. Bij de andere track, de Rakaitane track, zien we mooie grote native bomen. De Kahikatea is de hoogste boom van Nieuw-Zeeland en kan 65 meter hoog worden. Voor de liefhebbers: dacrycarpus dacrydioidis podocarpaceae. Op deze track gaan we weer over een swingbridge.
’s Middags eerst tanken en dan op naar Arthurs Pass National Park. De 924 hoge pas was al langer bekend bij de Maori en in 1864 ontdekt door Arthur Dobson. Tijdens de gold rush was deze weg van de Nieuw-Zeelandse Alpen naar Christchurch hard nodig. In 1865 kon de (post)koets er al langs en in 1923 de trein.
We steken op de route enkele keren het spoor over. Veelal alleen voorzien van lichtsignalen, geen halve overwegbomen. Een enkele keer zelfs geen lichtsignaal, alleen een bord verplicht stoppen voor de weggebruiker.
Op de SH73, de Otira Highway, komen we langs Jacksons Historic Taverne, er is niet veel leven te bekennen. Via de Otira gorge komen we in het Sewelyn district. Prachtige vergezichten. Het infocentrum is ons eindpunt want we willen niet doorrijden naar Christchurch.
In de buurt van het infocentrum lopen we gedeeltes van enkele tracks. Een prachtige combinatie van forest en besneeuwde toppen. Het Tomtit vogeltje, piropiro, laat zich eindelijk eens zien en wordt vereeuwigd.
Op de terugweg doen we twee Lookout plaatsen aan. Op beide plaatsen zien we kea’s. Net zoals in de film lopen ze over auto’s. We hebben niet gewacht tot ze de ruitenwissers gingen slopen! De hoge brug heeft een daling van 17 %, vooral vrachtauto’s moeten langzaam rijden.
En zitten we weer thuis op het terras in het zonnetje, wat loopt er voor je voeten….? De weka vogel.

Vrijdag 14 december 2012.
Inpakken en nog eerst de kleine Welenski track lopen in de buurt. Een mooi native forest met flinke bomen. Dan hebben we frisse lucht genoeg gehapt om weer 208 kilometer te rijden. Naar Franz Josef Glacier.
DE SH6 kustweg op. Gladstone laten we links liggen en ook het replica dorpje Shantytown, een nagebouwd stadje uit 1860. Richting Hokitika ziet de kustweg er heel anders uit dan tussen Westport en Greymouth. Toen woest en grillig, nu vlak met weilanden aan de zeekant en lage heuvels aan de andere kant.
In deze streek komen nog smalle lange houten bruggen voor. In Hokitika stoppen we en wandelen rond. Het plaatsje is bekend als belangrijkste vindplaats van jade, de greenstone. Jan koopt een hangertje met een jade steen erin voor mij. Lief…!.
Via Ruatapu komen we bij Ross, het Historical Goldfield dorp waar nu nog actief naar goud wordt gezocht. In 1909 werd hier de grootste Nieuw-Zeelands goudklomp gevonden, 99 ounce. Daarna rijden we door een native forest, het is grijs en het regent, 13 graden. In Harihari stoppen we bij het monument van de 21 jarige Guy Menzies die in 1931 de eerste solovlucht van Sydney over de Tasman Zee volbracht. Dat hij bij de landing op de kop in een swamp terecht kwam mocht de pret niet drukken. Een replica van het toestel is ook te bewonderen.
We komen weer een eenzame fietser tegen met volle bepakking, nog vele haarspeldbochten te gaan…. In Whataroa beginnen de South-Westlands. In deze plaats staat alles in het teken van de White Heron. Je kunt je hier inschrijven voor een excursie naar het enige broedgebied van deze vogel in Nieuw-Zeeland. In Zuid-Afrika hebben we ze veel gezien. En woensdag vloog er een vlak voor de auto langs om in de berm te landen.
De Whataroa River heeft een mooie licht blauwe kleur. Het vliegveldje bij de Glacier is dicht in verband met slecht weer.
We komen aan in Franz Josef Glacier, het dorp heeft dezelfde naam als de beroemde gletsjer. De ontdekkingsreiziger Haast noemde zijn ontdekking naar de Oostenrijkse keizer Franz Josef I. Er zijn naast de alom aanwezige souvenirshops diverse eetgelegenheden, bars, cafés een store en een bakery. Daarnaast verschillende bureaus waar je je kunt aanmelden voor een groepswandeling of helikopter- of vlliegtuigvlucht. De helikopter dus. Maar ja, het weer zit niet mee. Te grijs. Vandaag wordt er niet gevlogen. Morgen?
Na inchecken in het Holiday Park (internet) gaan we richting gletsjer. Het eerste stuk met de auto en dan net als vele anderen te voet eerst door een native forest en dan over een grote keienvlakte met vlakbij een rivier met melkwit water, van het gruis. Dranghekken geven aan tot hoever je mag komen. Je kunt duidelijk de blauwe kleur van het ijs zien. Krimp en groei van de gletsjer zijn de meest besproken onderwerpen. Uniek zijn deze gletsjers (Franz Josef en Fox) wel door hun ligging, bij een rainforest en vlak bij zee.
In de cabin langs ons zit een jonge Duitse. Ze reist alleen door Nieuw-Zeeland en gaat straks nog naar Australië. Ook zij had zich op de helikoptervlucht verheugd. Maar ja, natuur laat zich niet dwingen. Het regent in dit gedeelte van Nieuw-Zeeland beduidend meer dan in Nederland.
’s Avonds wandelen we het dorpje door en daarna kan Jan zijn foto’s en verhaal week 6 eindelijk versturen.

Zaterdag 15 december 2012.
Buiten is het grijzer dan grijs, geen helikoptervlucht. We zien zelfs geen bergen meer als we buiten staan! Tegen de middag gaan we naar de Fox Glacier. Op het parkeerterrein zitten, net als gisteren op het parkeerterrein bij Franz Josef, verschillende kea’s. Bovenop en rondom de auto’s, enkelen zijn niet geringd.
De wandeling naar Fox is in onze ogen korter als naar Franz Josef en we kunnen ook dichter bij het ijs komen. Maar verder is het hetzelfde als gisteren. Regenjas aan want het miezert en het is grijs. In deze streek valt de meeste regen: 7500 mm per jaar tegen over 300 mm in het oosten. Deze gletsjers bewegen sneller dan de Zwitserse gletsjers. En nergens anders ter wereld vind je gletsjers zo dicht bij de zee en zo dicht bij het regenwoud.
‘s Middags lopen we nog een mooie korte route aan de rand van het dorp: Terrace Vieuw. Prachtig native forest en héél veel mos, tot hoog in de bomen. De route eindigt abrupt bij een bordje: de track has been damaged bij flooding.
’s Avonds vertelt onze buurvrouw dat ze met een groep onder begeleiding naar de Franz Josef is gelopen, maar dat ze niet op het ijs kwamen. De groepen die we bij de Fox hebben gezien liepen wel op Het ijs. Dus, voor geïnteresseerden….

Zondag 16 december 20102.
Drie maal raden wat voor weer het is als we ’s ochtends de gordijnen openen…. helder, de zon laat zich zien! En de helikopters vliegen al over! Jan gaat nog enkele foto’s maken van de bergtoppen die een half uurtje later alweer in nevelen gehuld blijken te zijn.
Inpakken (na ontbijt) en wegwezen: 356 kilometer te gaan. Tomtom zegt dat we er 4.44 uur over doen. Nou, dat zullen we wel zien.
De smalle brug buiten het dorp is aan het verslijten, de bovenste asfalt laag is een stukje weg en je ziet de houten balken eronder liggen. Of ze dit nog repareren voor het echte seizoen begint?
We rijden de SH6 highway op naar Haast, 240 kilometer rechtdoor. De eerste 70 kilometer komen we meer platte possums tegen dan auto’s….. Na Bruce Bay houden we pauze bij Lake Paringa. Er wordt gewaarschuwd voor de Lagarosiphon major, een aquatic pest (Marlon en studiegenoten, eventueel uitleg graag…) die voor het eerst in het zoetwater ecosysteem aan de westkust ontdekt is.
Wij ontdekken daar een jonge Oostenrijker die er vannacht gebivakkeerd heeft en vergeten is de ventilatie in zijn campertje uit te zetten. Accu leeg….. Huurauto’s hebben standaard geen startkabels, komen we nu achter, dus kunnen we hem niet helpen. We nemen hem mee naar het dichtstbijzijnde huis. De bewoners hebben wel startkabels en lenen die uit. Het duurt eventjes, maar de benzine auto van ons krijgt de diesel toch weer aan de praat. Opgelucht rijden hij en wij verder. Diverse steken van sandflies rijker.
Bij Arnott Point houden we halt, verrekijker erbij. Honderd seals (kekeno) op een rots. Mooi! Volgens het informatiebord duiken de elephant seals die hier ook voor komen tot 2000 meter diep.
Bij Haast moeten we tanken, de benzine wordt duurder, nu NZD 2.33. Maar we hebben geen keus. Het weer is afwisselend, zon of regen. We gaan richting Mount Aspiring National Park. Via de Haast Pas naar twee bekende Lakes. Prachtige uitzichten, watervallen etc. etc. Hier zie je trouwens wel witte digitalis. Tot nu toe alleen de donkerroze variant gezien. Na de Makarora Gorge zien we veel weilanden met herten.
Lake Wanaka en Lake Hawea zijn door ijs uitgesleten dalen. Het water is heel mooi blauw. Het waait! Maar wel mooi 23 graden! De hoogste pas is 1076 meter boven zee niveau. De hoogste in Nieuw-Zeeland. In 1877 kwamen hier al toeristen en in 2000 is de weg helemaal geseald volgens de plaquette.
We rijden langs Arrowtown naar Queenstown, het Mekka van alle activiteiten. Je kunt geen activiteit zo gek bedenken of hij wordt in Queenstown en omgeving wel verwezenlijkt. Daar staan natuurlijk wel de nodige Nieuw-Zeelandse Dollars tegenover. Het is een gezellig druk stadje, gelukkig relatief weinig hoogbouw.
En dan zitten we ineens op de veranda van ons (western)huisje in het Shotover top 10 Park, een heel stuk buiten Queenstown. De inrichting van de cabins is in elk Park weer anders, afhankelijk van de beheerders. We kijken uit op een klein pleintje, het begint als drukker te worden.
We gaan nog even in Arrowtown kijken, een klein historisch stadje. Een oase van rust vergeleken met Queenstown. Maar wel met de broodnodige souvenirwinkeltjes. Buiten Arrowtown zie ik het mooiste onderdeel van het hele stadje. Een kerkje met twee hele grote bomen ervoor. Een juweel van een plaatje.

Groetjes van Jan & Wies.