week 6

Onze reis, week 6, Oceanië, Nieuw-Zeeland.
Hallo allemaal.

Maandag, 3 december 2012.
Onze buurman die ook een cabin huurt is al vertrokken om te toeren. We hebben gisteren kennis gemaakt. Een Kiwi uit Hamilton die nu op de motor het Zuider-Eiland aan het verkennen is. Hij is in Invercargill geweest. Als het weer het toe laat gaan we daar ook heen. Alweer voor de motormuizen onder jullie: Oreti Beach, Burt Mundo, world’s fastest Indian.
We rijden naar Blenheim, wijncentrum, en maken foto’s van de dode bomen in het Para Wetlands Wildlife Project. Dan ten oosten van Blenheim, naar de Wairau Lagoons. Een groot natuurgebied met veel vogels, als ze zich laten zien. Het heeft oneindige grasvlakten en het waait er behoorlijk. De Peel in het groot. Enkele zwarte zwanen met hun jonkies zwemmen dichtbij.
Via Dashwood en Seddon naar de kust en binnendoor terug via de White Bluffs. Hier groeien ook olijven en kun je olijfolie kopen. We zien geen mens, we hebben de hele weg alleen voor ons bij de kust. De top van deze streek bereiken we via de Redwood Pass Road.
Terug op de grote weg, gaan we naar de Cob Cottage uit 1859. Dit, voor Nieuw-Zeelands begrippen, oeroude huisje is door de Malborough Historical Society opgeknapt tussen 1961 en 1965. Je kunt binnen achter glas de toenmalige inrichting bewonderen. Het deed ook dienst als schoolklasje. Een mooi zwart keien pad leidt naar de lage deuren. Toch wat Heemkunde op mijn maandag! Groetjes aan de vrijwilligers op de maandagavond van het documentatiecentrum van de Heemkundevereniging in Helden.
Het is warm en zonnig, aanpassen dus. In de namiddag wandelen we nog een gedeelte van de track van Waikawa naar Picton.

Dinsdag 4 december 2012.
Inpakken, we raken er aan gewend. 220 kilometer te gaan richtring Abel Tasman Park. Het eerste gedeelte van de route gaat via de prachtige Queen Charlotte Drive. De kronkelende kustweg gaat via mooie baaien en baaitjes, en ontelbaar veel bochten. We zien weer meer boomvarens.
De Possum. We hebben al veel platgereden possums gezien want: a good Possum is a dead Possum! Maar nu ligt er een mooi gaaf exemplaar op de weg. Omdat er verder geen verkeer is kan ik hem rustig oprapen en in de berm leggen en foto’s maken. Het dier heeft een lief koppie met blauwe ogen, een zijdezachte vacht en over de bovenkant van zijn lange staart een eeltige huid waarmee hij zich aan takken kan vasthouden. Een plaag in Nieuw-Zeeland door de gunstige leefomstandigheden. Dit in tegenstelling tot Australië, waar het een troeteldiertje is. De zachte holle haartjes zijn vederlicht en goed isolerend. Het wordt veel gebruikt in combinatie met de merino wol. Je kunt de dure truien en handschoenen overal kopen.
Bij Havelock komen we op de SH6 en bij Nelson hebben we zelfs een stuk een echte dubbelbaans autoweg. Daarna de SH60. Alvorens we bij het Abel Tasman Park aankomen, kopen we eerst bij een bakery iets lekkers. Dan naar Takaka in de Golden Bay, we zijn er bijna. De hele streek heeft een hoog artistiek gehalte. Overal zie je bordjes langs de weg met galery, pottery, artist, jewellery, healing, etc. Ook in Takaka zelf. Er wonen relatief veel Hippies uit de jaren 60. Alles gaat er rustig en relaxed. Dat doet me weer denken aan Coromandel, iets vergelijkbaars met aardige mensen. Wat we toen niet vermeld hebben is dat we een ouder echtpaar zagen wandelen, waarvan de man ± 60 jaar, dreadlocks had tot op zijn knieën, prachtig!
Na Takaka en Motupipi komen we bij Clifton. Ons huis vinden we in de bossen, via een droge rivierbedding en een werkplaats van een meubelmaker. De eigenaren wonen iets verder. Bad, wastafel en toilet zijn buiten onder het afdak. Het toilet is een natuur wc, niet doorspoelen met water maar zaagsel er op: het huuske van vroeger. Verder geen televisie en geen internet. Wel boeken en diverse tijdschriften. En radio, maar de geluiden buiten, vogels, zijn mooier.
Boodschappen en tanken doen we in Takaka, je kunt daar ook internetten. Een andere keer. Het miezert een beetje en we wandelen van ons huisje uit naar The Groove Reserve Scenic. Narrow canyons and limestone rocks. In de loop der tijd zijn er flinke uithollingen ontstaan in de calciumcarbonaat houdende rotsen. (informatie van de verhuurders van het huis). Als we er tussen door lopen zijn we….. Klein Duimpje 5.
Veel kalksteen hier, op de kaart zie je overal de aanduiding van caves. Gisteren zijn we ook langs de bekende Ngarua Caves gekomen waar je het gevonden skelet van de uitgestorven Moa vogel kunt zien.

Woensdag 5 december 2012.
Het regent dat het giet! Op naar Takaka naar de internet shop. Om verhaal week 5 en foto’s te versturen. Het verhaal lukt wel maar de foto’s is een ander verhaal. Moeilijk volgens de Aziatische beheerster van de internet, annex dvd, annex tattoo shop. Heeft iets met provider te maken als we het begrijpen…?
We rijden naar het noorden langs de Golden Bay. Het heette hier eerst Moordenaers Baai. In 1642 was de Groninger Abel Tasman de eerste Europeaan die Nieuw-Zeeland aanschouwde en hier aan land kwam. Ongelukkigerwijs vielen er met het kennismaken met de inheemse stammen enkele doden onder de bemanning. Vandaar de naam. Golden Bay klinkt toch iets aantrekkelijker.
Als we naar Collingwood rijden zien we in zee, vlak bij de kust honderden zwarte zwanen. Bij Wharakiri staan hele mooie waaibomen. Vlakbij Cape Farewell wandelen we bij Wharakiri Beach via weilanden met schapen en een Hollands duinlandschap naar het strand. Bij het informatie centrum staat een mooie pauw haan voor de deur. Hij is niet bang.
Overal, zowel op het Noorder- als het Zuider-Eiland heb je goed aangegeven “lookouts” en ruime parkeerplaatsen (tenminste: in het voorseizoen) om mooie plekken te bezichtigen.
We zijn terug in Clifton, een klein plaatsje in de regio Takaka. De zon breekt door en we gaan buiten zitten. De eigenaresse komt langs wandelen met de hond. Een Rhodesian Ridgeback, een pronkrug. Mooie grote lieve hond. Deze dan. Het schijnt dat drie pronkruggen een leeuw de baas kunnen. We krijgen nog tips wat we kunnen bekijken en waar we kunnen eten. En dat in de afgrond naast ons huis, op 4 meter afstand, ’s avonds gloeiwormpjes te bewonderen zijn.
We gaan naar de Golden Beach (dichtbij) en slenteren een stuk over het strand. Even verderop staat een artistiek waarschuwingsbord langs de weg. Het verkeer wordt geattendeerd op overstekende pinguïns in de avonduren. We rijden nog een stukje langs de kust tot we bij de Abel Tasman Memorial komen. Diverse inscripties, waarin onder andere koningin Wilhelmina en koningin Juliana benoemd worden. Ook worden de namen vermeld van de Nederlanders die de dood vonden bij de eerste ontmoeting met de native bewoners van Nieuw-Zeeland.
Als het donker is gaan we bij de afgrond naar de wormpjes kijken, ze gloeien: prachtig!

Donderdag 6 december 2012.
Vandaag is de laatste dag van de eerste helft van onze reis! De tijd vliegt.
Omdat het wat miezert, doen we alles kalm aan…. Net als anders als het niet miezert…. Vakantie!
We bellen even met het thuisfront, maar niemand schijnt aan pakjesavond ( 12 uur tijdsverschil) te doen deze keer.
Als het weer wat opgeklaard is rijden we naar het Abel Tasman Park, naar de Wainui Falls. Maar voor we de falls kunnen bewonderen moeten we eerst langs de rivier omhoog lopen. En klauteren en klimmen en springen en balanceren en over een smalle kabelbrug over de woest stromende rivier (maximaal 1 persoon op de brug!). Doordat er enkele “kleine” earth-moves geweest zijn moeten we soms een alternatieve route volgen. Een wilde geit komt kijken wat we aan het uitspoken zijn. Verder is er….geen kip te bekennen. Het eindresultaat is de moeite waard, maar we moeten ook nog terug. Dat lukt prima, want we hebben al een beetje survival ervaring opgedaan. Ahum.
We rijden nog een stukje langs de kust om te zien welke route(s) we morgen kunnen lopen. Er zijn ook 3 tot 5 daagse wandelroutes in het Abel Tasman Park mogelijk, de Coastal Track. Maar dan dien je je van te voren te melden en de hutten te reserveren.
Het stukje kustweg bij de Tata Beach is slecht. Over een lengte van ± 3 kilometer is op 20 plaatsen de weg gedeeltelijk afgezet. De grond onder het asfalt is weggeslagen/ weggespoeld. Soms kijk je in gapende afgronden. Maar als er vrachtwagens over de resterende stukken rijden kunnen wij het ook.
Bij de kustplaats/harbour Pohara ligt een espresso boot (koffie) die vroeger van Jacques Cousteau is geweest. Aan de andere kant van de weg zien we iets van industrie en een vervallen gebouw. Op deze plaats gaat de weg ook door een uitholling in de rotsen, een natuurlijke boog.
’s Avonds maken we nog foto’s bij een rietveld en een droogstaande plas (eb) in verband met de warme kleuren.

Vrijdag 7 december 2012.
De tweede helft van onze vakantie is aangebroken.
We rijden naar het mooie Abel Tasman Park en lopen stukken van enkele routes. Bij de Pigeon Saddle beginnen we met de Waiharakeke track. Je waant je in de jungle met de vochtigheid, de enorm grote bomen, de slingerplanten, de geluiden en de stroompjes water. Nadat we over verschillende omgevallen bomen geklauterd zijn en door stroompjes water gewaad hebben komen we bij een te diep gat. Er ligt een glibberige, dunne boomstam overheen, verder nergens houvast. Het risico weegt niet op tegen het avontuur en we keren terug naar de auto. Pauze.
De volgende Abel Tasman Park Track ligt aan de kust en is een onderdeel van de Awaroa Marine Reserve. (All marine life totally protected). We lopen over een grote drooggevallen zandplaat richting Awaroa hut. Dan hebben ze ons gevonden: de beruchte sandflies. En ze kunnen steken. Gelukkig zijn het er maar een paar, we hebben al andere verhalen gehoord. Weer terug met de auto, eerst naar boven de berg op. We hebben verschillende backpackers gezien die de kilometers lange route, over losse gravel, met volledig bepakking aan het lopen waren. Dat ze enthousiast uit de ogen keken, nee, niet echt.
The birds and Hitchkok. De derde wandeling gaat over het strand via de Taupo Round Route. Weer geen kip te bekennen op het mooie zandstrand. Op pa en ma scholekster na dan. Als we in de bocht van de baai langs een stapel aangespoeld wrakhout lopen gaan ze opzichtig veel lawaai maken, proberen ons af te leiden. We lopen echter door en dan gaan ze in de aanval. Ze hebben lange flinke rode snavels en fladderen dicht om onze hoofden. Filmpje! Schijnbaar hebben ze ergens een kuiltje met een nest bij de vloedlijn dat ze zo fanatiek verdedigen. Dit zijn trouwens zwarte scholeksters (oystercatchers). In Nederland kennen we alleen de gewone bonte.
De middagpauze houden we thuis en praten met de eigenaar. Ze hebben ook een huis in Christchurch en gaan daar enkele dagen heen. Hoe het moet met ons vertrek? Geen probleem, sleutel op de tafel laten liggen en de achterdeur open laten. Komt allemaal goed.
In de namiddag gaan we de Waikaropu (Pupu) Springs bewonderen. Het is de grootste zoetwaterbron van Nieuw-Zeeland en Australië en de helderste ter wereld. Per seconde komt uit 8 vents ongeveer 14.000 liter water naar boven Je kunt meters diep kijken naar de stenen en de planten. Aanraken van het water is verboden. Er mogen geen algen in komen. Op verschillende plaatsen zie je het water naar boven wellen waarbij het fijn kwarts zand meeneemt, ze noemen het dancing sands. Het informatie bord vermeldt dat onder de Zuidpoolkap het water nog helderder schijnt te zijn.
Dichtbij is een vroegere vindplaats van goud. Een ingenieuze instructie vervoerde het water door 1,7 kilometer lange bakken, water race, beginnend op grote hoogte. Je kunt er nu overal lopen en ook het volledig gerestaureerde en nu nog werkende hydro power station bekijken. Het leverde in 1929 de eerste elektriciteit voor Golden Bay. En vandaag de dag nog steeds voor een gedeelte.
Thuis lekker in het zonnetje zitten met wat drinken. Om 18.30 uur. We horen zware vleugelslagen. De jumbojetters onder de duiven, de kekeru, komen in een boom dichtbij zitten. 2 mannetjes en 1 vrouwtje. Na wat imponeergedrag en vechten, druipt een mannetje af. Ze zijn een flink stuk groter dan onze duifjes.

Zaterdag 8 december2012.
We gaan nog eens naar Takaka kijken en slenteren er rond. Op een plein is een (alternatief)marktje: veel jewelry, eigen gemaakte zeep en honing, eigen gekweekte groenteplantjes en muziek : viool, trommels en zang.
Vervolgens gaan we ergens anders slenteren, op het strand van Tukurua. Mooie grote schelpen, mooi licht zand en amper mensen.
In het buitengebied van Aorere komen we bij een oud winkeltje. De 4e generatie runt dit winkeltje, annex postkantoortje, annex koffieshopje. Benzine leveren ze niet meer maar de oude petrolpompen staan er nog. De inrichting is sinds 1926 nagenoeg niet veranderd. Wel moderne aanpassingen voor een lekkere cappuccino te kunnen serveren. Er zijn ansichtkaarten van het winkeltje te koop. Deze ansichtkaart vasthouden als je aan een tafeltje voor de winkel zit en daar een foto van maken: het droste effect. Aan het tafeltje naast ons zit een Engels echtpaar die met de camper op pad zijn en nu tea en scones (met slagroom en jam) bestellen.
Verderop is een old historic bridge, waar je overheen moet om bij de waterval van Aorere uit te komen. Voor de kaartlezers onder jullie, links onder Collingwood.
Thuis lopen we nog een keer door The Groove Reserve Scenic en genieten van de aparte vormen die de rotsblokken in de loop der tijden hebben aangenomen.
We ontvangen een foto uit Nederland: Snoet in de sneeuw. Prachtige foto. En wij zitten ’s avonds laat nog in korte broek de sterrenhemel te bewonderen en de gloeiwormpjes. Inderdaad de andere kant van de wereld.



Zondag 9 december 2012.
Op pad, 200 kilometer te gaan, weer terug naar de Malborough Sounds. Het lijkt een beetje op en neer rijden maar dit was “boeking technisch” het gemakkelijkste. En wat zijn een paar honderd kilometer extra nou in feite? Niet veel vergeleken met de hele reis.
Het is rustig op de weg. Toeristen verplaatsen zich verschillend. We zien backpackers en busjes ( veelal de jongeren), auto’s en campers (veelal de ouderen) en de fanatieke fietsers die (ontzag) menige berg bedwingen. Tenslotte nog de motormuizen die hun stuurmanskunst kunnen gebruiken bij de vele bochten.
We komen aan in Anakiwa bij Linkwater in de Mahau Sound. De eigenaresse heet ons hartelijk welkom. Het huisje ligt een stukje van hun huis af. We hebben een riant uitzicht op de baai. Grasveld (achtertuin) overlopen en je staat aan het water. Er ligt een boot die we kunnen gebruiken. Lifejackets hangen in de kast in het huisje. Wel bij je hebben in de boot, aandoen niet verplicht.
Vandaag zijn we verschillende keren even naar het water “gekuierd”. De boodschappen zijn binnen en de buitenkeuken, barbecue, wordt benut. Wat een leven.

Groetjes van Jan & Wies.